Categorie: Persoonlijk

Wow, jongens (en meisjes) wat vliegt de tijd! Ondanks dat ik door Corona soms het idee heb dat ons leven stil staat, ben ik inmiddels al 20 weken zwanger. Twintig hele weken!

Doordat ons traject van A – Z gepland was, wist ik bij vier weken al dat ik zwanger was. Ik voelde me goed en niks was te gek. Tot over mijn oren gelukkig, maar ook een beetje beduusd door de snelheid van het traject en alle emoties die daarbij komen kijken.  Ik heb hier in mijn vorige blog uitgebreider over geschreven.

“Stop mij maar 9 maanden ergens weg”

Rond week zes tot en met week twaalf ben ik super misselijk en ziek geweest. Voor mijn gevoel de pittigste periode. Overdag lag ik vaak als een ‘dood’ vogeltje op de bank en ’s nachts werden we geregeld gewekt door Nelli. Nelli had blaasontsteking en had af en toe een ongelukje. We moesten er dus op gezette tijden uit, om haar te laten plassen. Ik voelde me compleet gesloopt, doordat ik 8 keer (!) per uur moest spugen. En dat de hele dag door. Ik zei nog tegen Anne dat hij me naar een oord mocht brengen voor de komende 9 maanden. Hij had toch niks aan mij. En ik voelde me alleen maar ellendig.

Wallen tot onder mijn oksels

Gelukkig werd het met de twaalfde week minder, maar helaas brak de vermoeidheid aan. De vermoeidheid kwam echt puur voort uit het vele ziek zijn en de gebroken nachten. We denken stiekem dat Nel ons aan het voorbereiden is op de komst van een kleine. Daaag doorslapen, en hallo gebroken nachten incl. wallen tot onder mijn oksels.

Overprikkeld tot de max

Corona heeft veel invloed op de zwangerschap. Zo mag Anne niet overal mee naar toe. Ik kan niet zomaar een winkeltje bezoeken. Spontaan door baby spulletjes gaan snuffelen is er niet bij.  Winkelen doe ik niet meer zo vaak, maar de eerste keer in een babywinkel had ik 10 hele minuten en 5 minuten om af te rekenen. Ik kwam helemaal overprikkeld buiten. Ik wist ten eerste niet wat ik moest kopen, omdat alles zo nieuw voor mij is. Wat ik had gekocht, heb ik meteen weer omgeruild. Kennelijk was het minder handig dan ik dacht. En om eerlijk te zijn, had ik maar wat gekocht om te kopen.

Het sporten bij een speciaal zwanger en fit clubje moet ook buiten. De corona regels beperken me wel en dat vind ik soms wel eens frustrerend en vooral jammer.

Kind van zijn/haar moeder

Langzaam aan komt mijn energie weer terug. Al is het echt niet op hetzelfde niveau als voorheen. Ik denk dat ik sommige dingen nog kan, maar word toch weer snel door mijn lijf terug gefloten.

Tijdens de 16 weken check up in het ziekenhuis liet ons mini mensje zich niet zien. Kind van zijn/haar moeder, het was te vroeg. De baby lag heerlijk te slapen en wilde zich niet laten zien. De gebruikelijke klachten, zoals bandenpijn hebben zich ook aangediend. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ging bijna kapot toen ik een keer moest niezen. Wist ik veel, alles is nieuw voor mij, dus ook de felle steken. Sinds die ene nies bleven de steken (bandenpijn) fel aanwezig. Oké lieverd, I hear you, rustiger aan doen zal het vanaf echt gaan zijn. En ik beloof om naar een fysio te gaan, om bekkeninstabiliteit te voorkomen.

Het leven komt en het leven gaat

De zwangerschap vliegt voorbij. En zoals nieuw leven komt, gaan er ook dierbaren heen. Onze lieve buurvrouw, onze dierbare vriendin, we lagen tegelijkertijd in het Erasmus. Jij, omdat je was opgenomen voor de zoveelste keer en ik vanwege ons traject. Ik raakte zwanger en jouw lichaam trok de ziekte steeds minder goed. Ik bewonder je dat je op jouw slechtste momenten nog aan ons dacht en oprecht blij was dat er een nieuwe exotische schapenkop in de maak was.  Je was zo verdrietig, tijdens mijn laatste bezoekje aan jou in de Hospice, omdat je ons kindje nooit zou meemaken. En toch zag je de mooie dingen, je was ontzettend blij en trots op mijn iets bolle buikje toch nog te kunnen zien.

Met een lach en met een traan

Ik besloot Anne over te halen om een pret echo te doen. Ik kon zelf nog wel even wachten tot aan de twintig weken, maar ik wist diep in mijn hart dat onze vriendin het niet ging halen. Het plan was om snel een echo te plannen en als een speer naar de hospice te rijden. Vrijdagavond laat nog geregeld, dat we diezelfde maandag konden komen. Maandagochtend hoorden we al dat dat plannetje niet ging lukken, maar haar man zou het haar vertellen zodra wij het wisten.

Mijn ode aan Harriëtte

Soms zou ik willen dat ik nog even één keer met je kon praten. Daarom schrijf ik nu dit stukje aan  en voor jou. Wat een verdriet hadden we toen we, acht minuten voor de echo, gebeld werden dat je was overleden. We hadden het je nog zo zo graag willen vertellen! Ondanks het grote verdriet en leegte in ons leven, zijn Anne en ik je dankbaar dat we je hebben leren kennen als een zorgzame vriendin die altijd voor ons klaar stond. Dankbaar voor wie je bent. Ik spreek over jou in de tegenwoordig tijd, omdat je er voor mij altijd zal zijn. Misschien niet hier op aarde, maar vast wel ergens anders. Je bent voor ons gevoel zo verbonden met dit kindje. Op de dag dat wij te horen kregen wat het geslacht was, maakte jij plaats en verliet jij deze wereld.

‘Elk excuus voor een taart te eten, grijp ik aan’

Na deze heftige week hebben we beide ouders én de jongens verrast met het geslacht. Elk excuus voor een lekker taartje van @christascookies grijp ik wel aan. In het geheim heb ik contact gehad en hebben ze mijn wensen zo serieus genomen. Met zoveel liefde en aandacht is deze taart gemaakt. Nu moeten jullie weten dat ik van Anne absoluut geen gender reveal mocht doen. Hij vind dit vreselijk. Ik besloot een middenweg te zoeken, met name voor zijn kinderen en mijn broer. Achteraf heeft hij toegegeven dat hij het toch wel erg leuk vond om 2x de verraste gezichten te zien.

De twintig weken echo

De twintig weken echo hebben ze net iets voor de twintig weken gepland.  Op donderdagmiddag kreeg ik ineens een mail dat mijn afspraak vervroegd was naar vrijdagochtend 08.00 uur, daarnaast mocht Anne niet mee. Ik heb meteen gebeld, omdat ik ook niet mocht bellen met hem. Dit moment komt nooit meer terug. Juist de 20 weken echo is zo belangrijk en spannend. Het argument dat ik niet mocht bellen, was dat de echoscopist afgeleid kon raken als ik (zonder geluid) zou bellen. Wat ik op zich raar vond, want als Anne er live bij zou zitten zou hij ook ademen en voor afleiding kunnen zorgen. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen mocht Anne echt niet naar binnen. Ik moest meteen huilen van de spanning, want dit is een moment wat ik samen wilde mee maken. Goed, ik weet dat je hierom dit blog leest. Alles is helemaal goed met de baby

EN HET IS …… een meisje!!!

Wat bijzonder! We krijgen een dochter! Anne maakt toch meisjes haha. Tijdens dit traject was ik zo bang dat alles voor Anne minder speciaal zou zijn. Althans, voor hem is het zijn derde en voor mij mijn eerste. Daar zit toch een wereld van verschil in. Ik ben zo dankbaar voor onze kleine drukke meid. Dat wij naast twee jongens ons gezin compleet maken met een dochter. Dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ik voel me een gezegend mens!

 

 

 

 

 

Zwanger?

Wachten tijdens ons vruchtbaarheid ICSI traject viel niet mee. Kan ik geduldig wachten tot mijn grootste droom, een zwangerschap, uitkomt? Als je mij vraagt wat ik het moeilijkste aan dit hele ISCI traject vind, zeg ik met volle overtuiging de wachtweken. De ICSI traject wachtweken waarin je geduldig moet wachten  totdat je een zwangerschapstest mag doen.

Tot nu toe meegevallen

Onlangs had ik het er met Anne over, dat het me tot nu toe zo mee is gevallen. Maar hij herinnerde me aan de nare weken toen ik in de reumamedicatie wissel zat. Toen ik als een dood vogeltje op de bank lag terwijl Anne en zijn zoons lekker aan het skiën waren in Winterberg. Ook herinnerde hij mij eraan hoeveel kracht en doorzettingsvermogen ik nodig had om al die kilo’s af te vallen. Maar liefst 19 hele kilo’s zijn er in iets meer dan een jaar af gegaan. Om eerlijk te zijn was ik al deze struggles een beetje vergeten. Ze zijn naar de achtergrond vervaagd.

Wil je overigens iets meer lezen over mijn gehele traject? Lees dan één van mijn eerdere blogs: In het hier en nu tijdens ons ICSI traject

Kan ik geduldig wachten tot mijn dromen uitkomen?

Ik dacht eerst van niet. Nog vóór de terugplaatsing kocht ik al vier zwangerschapstesten. Ik kocht twee pakketjes, twee stuks per pakketje. Stel je voor dat er eentje niet goed zou werken, dan had ik altijd de ander nog. En stel je voor dat ik de 21ste nog geen tweede streepje zou zien. Dit is namelijk ook nog een mogelijkheid als het zwangerschapshormoon nog niet zo sterk aanwezig is. Dan had ik alvast twee testen voor de dagen daarna. Als we op 21 december geen positieve zwangerschapstest hadden, mochten we twee dagen later nog een keer testen.

Goed rekenen

Ik had mezelf voorgenomen om goed uit te rekenen wanneer ik voor het eerst mocht testen. Eigenwijs? Jazeker! Het ziekenhuis had toch duidelijk gezegd de 21ste pas. Toch ben ik eigenwijs gaan googelen of ik iets kon vinden over de uitwerktijd van de Pregnyl en de andere hormonen. Helaas kon ik niet echt duidelijkheid online vinden. Ik besloot dus om te wachten. Geduldig wachten is niet echt mijn sterkste kant. Aan de andere kant wilde ik mezelf geen valse hoop geven doordat de test positief zou zijn, vanwege de gespoten hormonen. Deze kunnen namelijk in het begin een valse positieve test laten zien. Of nog erger, een negatieve test met als oorzaak dat het zwangerschapshormoon nog niet voldoende ontwikkeld was door mijn eigen lijf. Terwijl ik misschien wél zwanger was. Hoe dan ook, ik wilde mezelf behoeden voor extra stress. Onnodige stress. Dat betekende wel dat ik geduldig moest wachten tijdens dit spannende ICSI traject.

Geduldig wachten

Ik moet eerlijk zeggen dat het wachten écht heel moeilijk was. Ik zat daarnaast ook nog eens in de afrondende fase van 2020 van mijn werk. Zo net voor de kerstvakantie is het altijd erg druk. Ik had afleiding genoeg, maar na het afronden had ik niet zo heel veel om handen. Na twee dagen had ik al een emotioneel moment. Ik moest huilen en zei tegen Anne, dat het wachten zo lang duurt. Anne, de nuchterheid zelve, zei dat we er bijna waren. ‘Nog even volhouden’. Ik moest achteraf een beetje lachen dat ik na twee dagen al helemaal klaar was met het wachten. Ik denk dat mijn onzekerheid de overhand nam.

Positief blijven

Het hele traject ben ik super positief geweest en het gevoel dat ik het ga rocken nam constant de overhand. Anne benadrukte dat ik juist dát gevoel niet moest verliezen en nu extra vast moest houden. Nelli lag op dat moment bij mij op schoot en kwam even languit knuffelen met mij. Ze legde haar beide voorpoten op mijn schouders en duwde haar neus tegen mijn wang. Nelli is een gevoelig hondje en voelt gemoedstoestanden van mensen zeer goed aan. Het voelde voor mij alsof ze me wilde troosten. Alsof ze wilde zeggen ’Rustig maar, het komt goed’.

Huilbui

Na mijn huilbui heb ik mezelf weer herpakt en ben ik een aantal rotklusjes in huis gaan aanpakken. Het opruimen van bovenste verdieping en twee andere kamers. Mijn kledingkast nam ik daarnaast ook eens flink onderhanden. Ik ben een heel eind gekomen. Wat een voldaan gevoel en een heerlijke afleiding.

Moment suprême

Ik wilde de kinderen graag betrekken bij het moment suprême dat wij eindelijk mochten testen. Anne vroeg me of ik dit wel zeker wist. Want wat als de test negatief was? Ik was ervan overtuigd dat dat niet gebeuren. En mocht het wel gebeuren, dan leren ze hier ook meteen van. Teleurstellingen en geluk liggen dichtbij elkaar en horen nu eenmaal bij het leven. Een mooie les. Daarnaast zijn we het gehele traject open en eerlijk naar de jongens geweest, dus waarom nu niet.

Klein feestje

Ik besloot om er een klein feestje van te maken, wat de uitslag ook zou zijn. We zouden de ochtend van de test een feestontbijt maken, met zelfgemaakte chocolade croissantjes en allerlei ander lekkers. Een soort vervroegd kerstontbijt. De ochtend van de 21ste was ik al om 6.00 uur wakker, maar ja, ik moest toch wachten tot iedereen wakker werd. Anne zou Nelli snel uitlaten en dan zou ik gaan testen. Ik moest van Anne namelijk wachten tot hij terug was. ‘Wil je er dan bij zijn als ik over dat staafje plas?’ vroeg ik. ‘Nee joh, zei Anne, maar ik wil het wel allemaal vanaf het begin meemaken’. Het leek wel uren te duren voordat hij terug was. Mn blaas stond op knappen.

‘Ik moet zo nodig’

“Schiet nou op!!’, riep ik naar Anne. ‘Ik moet zo nodig!’.  Eindelijk was het zo ver, ik mocht gaan plassen. Van te voren had ik de instructies goed doorgelezen. Twee streepjes op de test was een positieve uitslag. Oké, check! Met de twee strepen in mijn achterhoofd was het op goed geluk mikken. Ik moet zeggen dat goed richten en gedoseerd plassen best moeilijk is als je het gevoel hebt alsof je een liter urine in je blaas hebt wat er NU uit moet. Toch is het me gelukt. We besloten dat ik de test op een handdoekje zou leggen en zou afdekken met een deel van het handdoekje. Zo kon niemand spieken. Vervolgens ben ik, na mijn handen wassen natuurlijk, met Eli chococroissantjes gaan maken. De wachttijd was 5 minuten.

De tijd vloog voorbij

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de tijd een beetje vergeten was. De tijd vloog echt voorbij. Ik was alweer bezig met al het lekkers en de jongens die lekker in de keuken bezig waren. ‘Zou je niet eens gaan kijken?’ zei Anne. Oh ja Shit! Vergeten. Ja serieus!  Ik had het oprecht even helemaal los gelaten. Ik vraag mezelf ook af hoe ik dat heb gedaan. Misschien het voordeel van twee rond hobbelende kinderen in huis. We gingen met zijn allen bij het handdoekje staan. Ik tilde de ene kant van het doekje op.

Zwanger?!

Mijn hart stond even stil. ‘Jaaaaaa het is gelukt!!!!!’ Ik schoot helemaal vol. Anne vertelde later dat hij het eigenlijk door had door mijn reactie. Hij wist even door mijn snelheid niet zo goed wat hij nu moest zien. Ik was namelijk zo gefocust op de streepjes dat ik het meteen zag. En wat voor streepjes. Ik had een licht twijfelachtig streepje verwacht, maar niks was minder waar. Een dikke vette roze streep. IK BEN ZWANGER!

Ongeloof 

We konden het niet geloven en ik stond te trillen op mijn benen. We zijn het lekker gaan vieren tijdens ons ontbijt. De kinderen vonden het ook erg leuk, maar gingen al snel over naar de orde van de dag. Ik wilde niet tot de kerst wachten om onze ouders in te lichten. Ik wist dat zij ook in spanning zaten af te wachten. In mijn beleving bestaat toeval niet. Ik zag de avond voor de test dat ‘Oh lala chocola’ hele leuke chocolade schaapjes in de verkoop had. Het leek mij erg leuk om een kaartje met een schaapje te geven aan onze ouders. De avond voor de test, had ik al teksten geschreven voor het geval de test positief zou zijn.

Bonnefooi

Op de bonnefooi gingen we naar mijn ouders. De jongens bleven lekker thuis, samen met Nel een beetje gamen en tv kijken. Mijn vader was op dat moment niet thuis. Shit! Achteraf wist ik dit wel, maar ik was het totaal vergeten. Mijn moeder vroeg bij binnenkomst meteen ‘Ben je het?!?’. Ik durfde haar niet aan te kijken en zei ‘Ik weet het niet hoor’. Ze keek me indringend aan dus ik besloot snel naar binnen te gaan. Doordat we toch nog even op mijn vader moesten wachten hebben we het mijn moeder toch maar verteld. Bij thuiskomst van mijn vader hebben we geproost. Ik met overheerlijk water natuurlijk.

Geen groot geheim

De volgende stop was bij de ouders van Anne. En natuurlijk was het groot geen geheim waarom wij langs kwamen. Beide ouders wisten dat wij niet langs zouden komen als het niet gelukt was. Mooie momenten om te koesteren en iedereen was enorm blij. De rest van onze gezinsleden werden ingelicht en dierbare vriendinnen kon ik het ook niet onthouden. Ik was op dat moment precies 4 weken zwanger. Heel pril dus.

Merkte ik wat? 

Jazeker! Los van alle medicatie bijwerkingen die ook lijken op een positieve zwangerschap had ik vrij snel in de gaten dat ik zwanger was. Mijn borsten werden ineens extreem gevoelig. Iets wat ik nooit heb gehad. Vermoeidheid had ik tijdens het traject al, dus dat was niks nieuws. Waar ik het vooral aan merkte was de chaos in mijn hoofd. Hebben jullie toevallig op Instagram gezien hoe ik Anne’s trui omtoverde tot babytrui of vaatdoek zoals hij zelf zei? Ik liet vervolgens ook een pan, zonder iets erin,  op het vuur staan. Ik vergat wel 3000x om het diepvriesvoer van Nelli van het aanrecht te verplaatsen naar de koelkast. Met als gevolg dat het vlees er 8 uur uit lag en niet meer bruikbaar was. Ik raakte alles kwijt. Vergat alles. Ik werd gewoon moe van mezelf.

De kilo’s vliegen eraf.

Ook veranderde lichamelijk een aantal zaken, zoals ineens snel kilo’s afvallen, de vermeerdering van de afscheiding, hoofdpijn wat ik nooit heb, lucht in mijn darmen, obstipatie. Sorry voor de ongemakkelijke en mogelijk vieze details. Ik benoem dit juist, omdat hier niet veel over gepraat wordt. Persoonlijk vind ik dat hier nog wat taboe op zit. Ik moest het allemaal zelf ondervinden en gaan opzoeken op Google. Hierdoor wil ik aangeven wat mogelijke signalen kunnen zijn. Oh ja, en de moodswings. Het hele traject ben ik stabiel, positief en vrolijk geweest. Nu stond het huilen me vaker nader dan het lachen. Ook was ik sneller geïrriteerd, juist ook op mezelf, omdat ik mezelf irritant vond. Ook stak Nel ineens vaker haar neus tussen mijn benen. Ze zeggen dat honden kunnen ruiken als je zwanger bent. Honden ruiken schijnbaar een verschil bij een vrouw.

Onzeker

De eerste dag was ik helemaal de wolken. Ik mocht voor het eerst zeggen dat ik zwanger was toen ik het Erasmus belde. Ik moest het ziekenhuis bellen om de uitslag door te geven. Vanuit daar plannen ze een controle echo. Ik had verwacht dat ik de dagen daarna door het dolle heen zou zijn, maar om eerlijk te zijn, ik voelde lichamelijk weinig. Ook was ik onzeker. Het was nog zo pril, nog maar 4 weken. Ik vertelde aan Anne hoe ik me voelde. En hij herkende het ook wel. We waren beide gematigd blij, het voelde zo onwerkelijk.

Ontzettend dankbaar

Begrijp me niet verkeerd, we hebben samen met het ziekenhuis een wondertje gecreëerd. En we zijn ontzettend dankbaar! Toch kwam dat gematigde onwerkelijke gevoel doordat we door ons traject geleefd werden. En daarnaast is het zo pril dat het nog alle kanten op kan gaan. Natuurlijk zijn we heel blij, maar ook wel realistisch. Ik geloof dat het vooral nog even moest gaan landen. Dit is ook één van de redenen dat we bewust hebben gewacht met het bekend maken. Eindelijk was de intercity in het vruchtbaarheidstraject tot stilstand gekomen. We hebben het eindstation gehaald. We moesten alle gebeurtenissen, vele ziekenhuis afspraken,  zorgen en ongemakken allemaal een plekje geven. vergeet niet dat ik meer dan 1 jaar geleden begon met afvallen. Afvallen voor dit grote moment. Daarnaast vind ik persoonlijk een zwangerschap van 4 weken wel erg pril om het zo in de wereld te gooien.

Misselijk

Vandaag, op 21-01-2021, ben ik 8 weken en 4 dagen zwanger. Ik heb de eerste echo’s al gehad. Vanaf week 6 kreeg ik diverse zwangerschapsklachten, zoals enorme misselijkheid. Daarnaast voelen mijn borsten net als een stel zware bowlingballen. Niet echt een pretje. In de eerste twee weken kreeg ik bizarre vreetdrang en behoorlijk wat maagzuur. Dit is langzaam verdwenen, maar helaas is de misselijkheid ervoor terug gekomen.

Lang leve het thuiswerken. Niemand die me boven de pot ziet hangen. Mijn geur en smaak is inmiddels ook sterker geworden. Ineens kan ik een bepaalde kaas of pesto niet meer ruiken. En het voer van Nelli zorgt ook voor een vreselijk misselijk gevoel. Op de klachten na, is alles helemaal goed. De baby groeit helemaal volgens de curve. Wat op zich knap is, omdat het een kind van mij is en ik heb dat persoonlijk nooit gedaan.

Ik doe mee aan een vervolgonderzoek van het Erasmus MC. Zo draag ik mijn steentje bij aan de wetenschap en aan stellen in een soortgelijk traject. Als dank stellen zij de beelden vanuit de broedstoof beschikbaar voor ons. We hebben dus gewoon beelden van de eerste dagen na de bevruchting. Hoe tof is dat! Ook krijg ik vijf keer een 3d echo tijdens dit onderzoek. Een extra leuke bijkomstigheid natuurlijk van dit oh zo belangrijke onderzoek. Het is nog steeds pril, maar ik voel me zeker genoeg om het bekend te maken. Ik krijg daarnaast heel veel vragen en vind het gewoon fijn om eerlijk te zijn. Het voelt goed om eindelijk van de daken te kunnen schreeuwen.

 

Ik realiseer me dat wij enorme zes dubbele spekkopers zijn. Ik ben enorm dankbaar dat deze zwangerschap ons gegeven is. Het is nog allemaal heel pril, maar we hebben enorm veel vertrouwen dat we deze zwangerschap naar een goed einde gaan brengen. Een mooi kindje wat ons gezin met elkaar verbind.  Ons traject is gebaseerd op mijn ervaringen en ‘onze vruchtbaarheidsproblemen’. Inmiddels weet ik dat ieder traject, zelfs binnen hetzelfde ziekenhuis, uniek en anders kan verlopen dan ons traject. Ik wil met mijn blog een beter beeld geven wat zo’n vruchtbaarheidstraject nou werkelijk is en wat je kan verwachten. Ik wens iedereen, die in dezelfde situatie als wij zitten of nog moet gaan starten, onwijs veel succes! Blijf positief en hou hoop. Kijk naar ons, met onze 20% kans op een geslaagde zwangerschap. Niks is voor mij onmogelijk! 

Jaa! Ik ben onder voorbehoud zwanger!
Mijn zusje kwam met deze geniale term. Het is net zoiets als een met de verkoop van een huis. Het huis is in principe verkocht, maar nog niet definitief. Nu begint de ware test. We moeten tot de 21ste wachten tot we een zwangerschapstest mogen doen.

Nog even terug naar de punctie. Wil je hier iets meer over lezen. lees dan mijn vorige blog.
Wat ik totaal niet wist is dat je geen nagellak, deodorant of parfum mag op doen op de dag van de punctie. De chemische stoffen kunnen de eicellen of embryo’s aantasten zodra deze buiten het lichaam zijn. Nagellak mag niet i.v.m de saturatiemeter die op de wijsvinger moet tijdens de punctie. Deze kan een afwijkend resultaat geven als je nagellak draagt. Dit geldt dus ook voor de begeleider die met me mee gaat. Het voelde voor ons heel gek om geen luchtje of deodorant op te doen. Toch hebben we dit braaf gedaan, want we willen onze kansen zo maximaal mogelijk houden. Je zou denken dat het na de punctie helemaal klaar zou zijn, maar niks is minder waar. Ik moest de volgende dag meteen starten met 3x per dag een vaginale capsule inbrengen. Zover ik het heb begrepen moet ik deze gebruiken tot aan de testdatum. Dat is dus nog even een tijdje.

De dagen vlogen voorbij. Ik ben amper zenuwachtig geweest. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook geen tijd voor gehad. De drukke decembermaand is een echt voordeel voor mij. Voor mij voelt deze maand, zonder dit traject al, als één keer knipperen en het is kerst. Ik merk aan Anne dat hij zich moeilijker kon concentreren op zijn werk. Zijn superzaad, zoals hij zelf zegt, moet nu het werk gaan doen. De spanning rondom de bevruchting was dan ook meer bij hem aanwezig.

 

Wat een superservice 

We zouden dinsdag 8 december tussen 10.00 – 12.00 uur gebeld worden met de uitslag van de bevruchtingen. Normaal gesproken zou ik aardig gaan zenuwenpezen. Echter had ik er deze keer geen last van. Ik bleef vertrouwen in een goede afloop. Om 10.03 uur werd ik door een anoniem nummer gebeld. En ja hoor daar was het ziekenhuis. Super snel dus! We kregen te horen dat de punctie op 10 december zou zijn. Uit een mix van blijdschap, schrik en concentratie kon ik me ineens niet meer herinneren wat het ‘vandaag’ voor dag was. Stom! Eigenlijk had ik meteen kunnen weten dat het inplannen van een afspraak voor de donderdag was. Als je maar één goede bevruchting op dag 3 heb, moet je diezelfde middag nog komen voor de terugplaatsing.

‘Ik heb er zolang naar uit gekeken’

De terugplaatsing heeft op donderdag 10 december 2020 plaats gevonden. Dat wil dus zeggen dat er meer dan één eitje bevrucht is geraakt met dat superzaad van Anne. Dat betekent dus ook dat ik vanaf donderdag onder voorbehoud zwanger ben! Ik heb er zolang naar uitgekeken. Het moment is daar. Ik heb de laatste tijd goed opgelet wat ik allemaal at en dronk. Heel veel voedingsmiddelen en producten heb ik laten staan. Ik geloof oprecht dat dit zijn uitwerking heeft gehad. Het kostte me wat moeite, maar kijk nou! Ik ben bij de terugplaatsing uitgekomen, met een blastocyste van 5 dagen.

‘ Met volle blaas vooruit’ 

En nu ga ik het traject succesvol afsluiten ook! Ik ben volhardend en heb er veel voor gelaten. Natuurlijk, met alle liefde heb ik dit gedaan, zodat mijn kansen waren vergroot. Met volle blaas vooruit ging ik naar de terugplaatsing. Ik moest 1,5 uur voor de terugplaatsing goed leeg plassen en met volle blaas in het ziekenhuis verschijnen. Nu vind ik een volle blaas creëren serieus het makkelijkste wat er is. Ik heb namelijk super snel een volle blaas. Eindelijk iets waar ik goed in ben! Na de terugplaatsing mag je weer van alles doen, lopen, fietsen, gewoon alles. Je hebt geen beperking. Behalve dat je je nu moet gedragen als een zwangere vrouw. Dat betekent: je man alles laten doen, geintje natuurlijk.

Terugplaatsing 

Ze plaatsen bij mij één embryo terug. Dit heeft te maken met het feit dat ik onder de 38 jaar ben. Én omdat dit mijn eerste poging is. Ik vind het wel een geruststellende gedachte omdat meerlingen in mijn biologische familie zitten. De terugplaatsing was zo gepiept. Via een minuscuul slangetje brengen ze de embryo erin. Je voelt er helemaal niks van. Althans ik niet. Ik ben vanaf nu onder voorbehoud zwanger!

Geduld

Binnenkort mag ik een zwangerschapstest doen. Ik hou me echt aan de testdatum, want door de spuiten heb ik het zwangerschapshormoon in mijn lijf. Of je krijgt een valse uitslag óf er zit nog niet genoeg eigen gemaakte zwangerschapshormoon in mijn lijf waardoor je een lege test hebt. Ik denk dat dit deel het moeilijkste voor mij is. Gewoon maar afwachten, hopen, bidden en geloven dat het goed gaat komen. Mocht ik de 21ste niet positief testen, dan mag ik twee dagen later nog een keer testen. Het kan namelijk zijn dat je nog niet positief test door te weinig zwangerschapshormoon. Bij een tweede negatieve test is het dus waarschijnlijk niet gelukt.

Ik wil via deze weg iedereen, maar dan ook iedereen, bedanken voor het meeleven. Het steunen en meelezen van mijn verhalen. Ook wil ik Willemijn bedanken voor het steeds doorlezen van mijn teksten. Ik hoop op een goede afloop, maar ik had het nooit zo positief in kunnen gaan, zonder alle lieve mensen en steunbetuigingen om mee heen. Alle kaarsjes en positieve vibes hebben me enorm beholpen. Dank, daarvoor! Ik ga even genieten van mijn onder voorbehoud zwanger zijn.

Nu maar een gezonde en goede zwangerschap visualiseren met dit kleintje van Anne en mij en een beetje van de medische wetenschap ;).

 

 

 

Hier en nu

Wat is nou eigenlijk leven in het hier en nu? Ik heb zo vaak de betekenis van ‘het hier en nu’ gelezen, maar om nou te zeggen dat ik er echt iets mee kon. Nee, niet echt. Persoonlijk vind ik het soms moeilijk om niet aan het verleden te denken. En gezien ons ICSI traject is moeilijkerom niet naar de toekomst te kijken. Geen zorgen om de toekomst of het verleden, het blijft voor mij een lastig gegeven.

Wil je mijn vorige blog lezen? Klik dan op ‘ Ons leven met een ICSI traject gaat niet altijd over rozen’. 

Echter deze week was het raak en had ik de slag te pakken. Ik geef de eer of de schuld, het is maar net hoe je het bekijkt, aan groeiende follikels in mijn lijf. Ik voelde me de afgelopen dagen een tikkende tijdbom. Een gevulde legbatterijkip. De laatste dagen werd het gevoel wat vervelender. Mijn eierstokken drukte op mijn blaas, waardoor plassen moeizamer ging.

De Paashaas 

Om de echo’s en spanningen enigszins dragelijk te maken besloot ik om maar te doen alsof ik de paashaas was. Humor en zelfspot helpen mij echt om dit spannende traject te doorstaan. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. In de aanloop naar de punctie, mocht ik maar liefst drie keer terug komen voor een echo. Ik kan dan ook met recht zeggen dat er flink wat keren eitjes zijn geteld.

Het zelfstandig spuiten ging me goed af. De follikels bleken tijdens de eerste echo niet genoeg gegroeid te zijn. De artsen hadden mijn lat hoog gelegd, de verwachting was dan ook tussen de 5 à 10 follikels. De arts zag rechts één grote follikel met wat kleintjes. En aan de linkerkant zaten twee middelmaatjes en nog een kleintje.

Onzeker

Zoals gewoonlijk kon ik het niet laten om een grapje te maken. De dienstdoende arts was niet in de mood voor mijn grapjes. Het was een jonge arts, dus ik had wel het idee dat zij mijn legbatterijkip grapje wel kon waarderen. Anne zag ik uit mijn ooghoek wel grinniken om mijn grap. De arts was hardhandig, kortaf en wieberde ons heel snel uit haar kantoor. Ik was oprecht in de war. Ik stond namelijk nog te tollen op mijn benen. Tijdens de echo werd ik namelijk draaierig en misselijk. Ook tijdens het aankleden voelde ik me niet lekker. Ik heb dit ook aangegeven, maar kreeg weinig tijd om bij te komen. De vragen die ik vooraf bedacht had en die tijdens de echo opkwamen kon ik niet stellen. Ik besloot om de verpleegkundige te bellen. Tijdens het traject krijg je een mobiel nummer van een verpleegkundige. Deze verpleegkundige mag je ten alle tijden bellen.

Uit m’n vibe 

Ik zat de afgelopen dagen voor de eerste ‘meet’ echo in een heerlijke vibe. Vrolijk, weinig last van de hormonen en positief gemutst. Toch haalde deze arts mij even uit het hier en nu. Iets wat mij verwarde en onzeker maakte. Ben ik te positief? Is mijn voorgevoel niet goed? Kan ik niet vertrouwen op mijn onderbuikgevoel? Twee dagen later mocht ik terug komen. Opnieuw kreeg ik een echo om te kijken hoe de follikels gegroeid waren. Ze waren aardig gegroeid en de arts was tevreden. Nu was het afwachten en hopen dat de grootste follikel niet uit verhouding te groot werd en de rest rustig aan verder groeide.

Spanning rondom de punctie 

De dag daarna mocht ik wéér voor een echo. Ze had het snel gezien. Op het scherm waren zes follikels te zien. De datum voor de punctie werd meteen ingepland. Helemaal door het dolle heen belde ik Anne op. Op zaterdag 5 dec zou het D-day zijn! Gek genoeg zag ik er niet tegen op. Waar ik vroeger al een week met buikpijn wakker lag van bijvoorbeeld een naald, kon ik nu goed in het hier en nu blijven. Mijn dagen leefde ik echt van spuit naar spuit. Ik voelde mijn lichaam van binnen veranderen. Het zeurend gevoel was de hele dag aanwezig. Door mijn eigen veranderende lijf werd ik gedwongen om in het moment te leven. In het moment van hier en nu!

Acceptatie

Voor mij betekent het leven in het hier en nu, dat je alles accepteert zoals het is. Zorgen om morgen, om de toekomst, maakt dat ik niet echt leef. Het heeft geen zin om te denken aan de punctie en wilde me geen zorgen maken.  Ik wil niet leven in iets wat nog niet bestaat. Concentreren op de groei van mijn linker follikels was belangrijker. Er was namelijk nog tijd zat om te druk te maken over de punctie. Ik keek er ook oprecht uit naar de punctie. Het moment waarbij ze mijn eitjes zouden gaan halen.

Au

Eindelijk was het zover. Het infuus zetten was oprecht het pijnlijkste van de hele dag. Deze moest namelijk opnieuw. Mijn aders waren moeilijk te vinden. Ik moest huilen, omdat ze me echt pijn deed. Of ik was gewoon jankerig, omdat ik stikte van de honger. Wie zal het zeggen? Ik mocht om half zeven in de ochtend nog wat drinken en pijnstilling nemen. Daarna was het klaar. In de punctie ruimte waren een hele lieve verpleegkundige en arts aanwezig. Ze legde heel goed uit wat ze ging doen. Ik moest mezelf eerst wegen, zodat ze wisten hoeveel medicatie ik zou krijgen. Meten doen ze niet meer, want dat is meer dan genoeg gedaan. Ik keek van te voren even wat er allemaal op tafel lag qua apparatuur. Ik besloot  maar snel te gaan liggen, want ik zag allemaal dingen waarvan ik niet wist wat ze daar mee ging doen. Vervolgens ging ze inwendig en uitwendig mijn lady parts steriliseren met vloeistof. Daarna spoten ze een beetje vloeistof in het infuusje op mijn arm. Ik werd warm en beetje draaierig, maar was gewoon helemaal bij. Ze vertelde dat ze eerst links ging aanprikken en dat ik dat kon voelen. Om eerlijk te zijn voelde ik niks. Ze kon via de eerste follikel alle anderen aanprikken. Binnen luttele seconden was het al gebeurd. Nu rechts nog. Ze zei dat mijn verdoving nog zou werken. Ik wist zeker van niet, ik voelde het namelijk, maar ik hield mijn mond. Even een prikje rechts met een ‘au’ van mijn kant en het was alweer klaar.

Meer dan verwacht

Ze liet de buisjes met vocht zien en vertelde dat het nu naar het lab ging. De verpleegster hielp me met aankleden. Ik werd meteen geholpen naar een lekker ziekenhuisbedje. Daar kreeg ik wat drinken en mocht ik mijn zelf meegebrachte ontbijtje opeten. Na mijn ontbijtje hebben we een tijdje moeten wachten. Ondertussen werd mijn bloeddrukmeter en infuus verwijderd. Ik deed het namelijk erg goed. Ondertussen vond ik het wel gezellig om met mijn ouders te beeldbellen. En daar kwam de arts met het verlossende nieuws: ik had maar liefst 5 eitjes!!! Yesss! Ik denk dat het hele ziekenhuis me heeft kunnen horen roepen van enthousiasme.

Geduld is een schone zaak

Helemaal opgelucht mocht ik naar huis. Morgen moet ik starten met vaginale capsules. Dit zorgt ervoor dat de embryo zich beter kan innestelen.  Het echte wachten is begonnen. Dinsdag word ik gebeld of er embryo’s zijn ontstaan en hoeveel. De hoeveelheid bepaald de dag wanneer er teruggeplaatst gaat worden. Als ik er eentje heb dan moet ik dinsdag meteen komen. Zijn het er meer dan mag ik donderdag op afspraak komen. Bij één embryo willen ze niet te lang wachten en deze zo snel mogelijk terug zetten. Dit is voor de meest optimale groei. Bij meer dan eentje wachten ze nog een paar dagen en kijken ze donderdag welke de sterkte is van het stel.

Samen hopen we dat het er meerdere zijn natuurlijk. We hopen vooral op een sterk embryo van Anne, van mij en een beetje van de medische wetenschap van het Erasmus. Maar voor nu blijf ik vooral in het hier en nu. Concentreren op het aansterken van mijn lijf.

P.s.: Bovenstaand verhaal is op basis van ons traject. Ieder vruchtbaarheidstraject is weer uniek en heeft zijn eigen behandelingen en/of onderzoeken. Het verloop van ons traject is daarom niet bindend voor alle andere vruchtbaarheidstrajecten.

Dat het leven niet altijd loopt zoals je wilt, besef ik me maar al te goed. Een kindje van Anne en mij samen is ons, zoals jullie misschien al weten, niet zomaar gegeven. Ook al lijkt het soms aan de buitenkant zo, ons leven met dit ICSI traject gaat helaas niet altijd over rozen.

‘Doe ik het wel goed’

Zondagavond zette ik vol goede moed mijn laatste twee spuiten. Voor degenen die mij op Instagram volgen hebben kunnen zien hoe ik me een klein beetje aanstelde. Ik werd ineens onzeker om mijn tweede spuit te zetten. Spuit ik wel goed? Verpest ik het traject nu niet. De voorgaande spuiten gingen me heel makkelijk af. Geen pijn en wel wat bijwerkingen. Het spuiten waar ik zo tegenop zag, gaat eigenlijk vanzelf.

Ik zal even kort uitleggen hoe mijn traject er uit ziet. Iedere persoon is anders, ieder traject is anders. Ik hoop met deze persoonlijke blogs een klein inkijkje te geven, in hoe zo’n traject kan verlopen. Dit wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo verloopt. Wil je lezen hoe ons traject van start ging, lees dan het volgende blog: IVF got this! Mijn reis naar het moederschap

Een positief begin

Vanwege mijn goede echo’s en bloeduitslagen waren de artsen positief gestemd. Ik hoefde daarom geen uitgangsecho te laten maken. Het was dus voor mij echt afwachten totdat mijn menstruatie zou doorbreken. Op de tweede dag van mijn menstruatie mocht ik gaan starten met mijn eerste spuit. Elke dag eentje tot aan de zesde dag. Deze spuit zorgt ervoor dat er meerdere ei follikels gaan groeien. Deze naaldjes van deze spuiten zijn zo klein, dat ik een mee-eter uitknijpen oprecht pijnlijker vind. Op dag zes kwam er een spuitje bij. Deze spuit zorgt ervoor dat de groeiende ei follikels blijven zitten. Oftewel, dat ze niet voortijdig gaan ‘springen’. We willen natuurlijk dat ze op het juiste moment geoogst kunnen worden. Tijdens een punctie.

180!

De tweede spuitjes hebben een dikkere naald en mogen er eigenlijk als een soort dartpijl in geprikt worden. Ik ben daar helemaal geen held in dus ik kies de moeilijkste weg. Gewoon doorduwen totdat deze erin zit. Mijn tactiek zorgt voor iets meer pijn, maar nog steeds is het allemaal te doen. Ook de bijwerkingen vallen me enorm mee. Anne waarschuwde alles en iedereen om me heen voor de T-Rex die ik zou worden. Ook heb ik voor de zekerheid een kamer gereserveerd in het hotel tegen over ons. Dit laatste is natuurlijk een geintje. Ik voel me vrolijk. De tweede dag was ik wat vermoeid. Dus heb ik me daar aan toegegeven. Daarnaast merk ik dat ik wat druk op mijn eierstokken en wat meer hoofdpijn kreeg. Ik voel me namelijk een tikkende tijdbom. Een legbatterijkip die op het moment van ontploffen staat. Toch is het voor mij te doen. Ik gebruik geen pijnstilling en laat het maar komen zoals het komt.

‘Mijn hart maakte een sprongetje’

Met goede moed gingen de laatste spuitjes erin. De volgende ochtend zou de eerste echo zijn. Na een onrustige nacht, gingen we in alle vroegte naar het Erasmus. We waren iets eerder, maar werden al meteen geroepen. Degenen die mij kennen weten dat mijn hart een sprongetje maakte. Ik heb namelijk het geduld van een garnaal. Normaal is een echo maken echt niet vervelend, maar deze was zeer pijnlijk. Het hele handeltje daar beneden is wat gevoeliger. Daarnaast lagen mijn eierstokken meer naar achteren. De arts gaf zelf ook aan dat dit niet zo’n heel prettig gevoel zou zijn, omdat ze nu meer druk moest zetten om de follikels te meten. Om eerlijk te zijn sprongen de tranen in mijn ogen. Ook werd ik compleet misselijk van de pijn. Dit had ik nooit van tevoren gedacht, maar het was pijnlijkste moment tot nu toe. Het hielp ook niet mee dat de arts kortaf was en niet zo vriendelijk.

‘Trillend op mijn benen’

In eerste instantie begon ze rechts. Hier zat 1 grote en wat kleintjes. Dit was niet helemaal wat ze verwacht had. Daarna was mijn linker eierstok aan de beurt. Daar zaten er twee middelmaatjes en wat kleintjes. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik niet helemaal okselfris was. De kamer draaide voor mijn gevoel, dus jullie moeten het even doen met de informatie die ik van Anne naderhand kreeg. Ik mocht me weer aankleden. Zo goed als ik kon probeerde ik mijn broek aan te trekken, zonder dat ik flauw zou vallen. Ik benoemde dit ook naar de arts waarop zij enkel antwoordde: ‘ Doe maar rustig aan’.

De teleurstelling

Amper bijgekomen van mijn “bad trip”, ja, grapjes maken kan ik nog steeds, benoemde ik dat het een beetje tegenviel. Ik had namelijk het gevoel dat ik helemaal ‘vol’ zat. De arts beaamde dat ze het ook wat vond tegenvallen en dat ze meer had verwacht. De verwachting, op basis van alle vooronderzoeken, was, dat er 5-10 zouden gaan groeien. Ze vertelde ons iets over de maten en benadrukte dat deze echo nog niks zegt. Inmiddels was ik bijgekomen van het tollen op mijn benen, maar zakte de moed me wel in de schoenen. Ik had alleen maar gehoord dat het tegenviel. Terwijl Anne later vertelde dat het een reactie was op mijn woorden dat ik het vond tegenvallen.

Drie lagen wc-papier

Ze vertelde namelijk ook dat mijn baarmoederwand er perfect uitzag. Wel drie lagen, helemaal perfect. Vraag me niet hoe dit precies zit, maar ik neem aan dat het zoiets is als met wc-papier. Twee lagen is niks, drie lagen is goed! Oke, vier lagen is perfecter, maar hey je kan niet alles hebben. Volgens mij kan je geen vier lagen hebben in je baarmoederwand, maar zeker weten doe ik dit niet. Mocht je hier het fijne van weten, laat het me gerust even weten.

Vooral doorgaan

Samenvattend, we moeten afwachten en doorgaan met spuiten. Over twee dagen heb ik weer een echo in het ziekenhuis. Ze gaan dan bekijken hoe de huidige stand van zaken op dat moment is. De arts hoopt dat de middelmaatjes wat meer gaan groeien. En het beste zou zijn als de overige kleintjes volgroeien tot de juiste grootte. Met goede hoop blijf ik de komende dagen doorspuiten. En in mijn achterhoofd hoop ik van harte dat de grootste niet uitverhouding, tot de andere follikels, hard gaat groeien. Uit verhouding groeien, betekent staking van dit traject.

Tranen van verdriet

Ik zal eerlijk bekennen dat ik een beetje van slag was. Ik twijfelde of ik iets fout heb gedaan. Niet goed genoeg gespoten, niet gezond genoeg geleefd. Kortom, ik heb mezelf een klein uurtje gek lopen maken. Het heeft even een paar uurtjes nodig gehad, voordat ik ook de positieve dingen weer zag. De arts was zo kortaf en liet geen ruimte voor vragen. Ik heb de IVF verpleegkundige gebeld en aan haar wat vragen kunnen stellen. Zij stelde mij gerust. Immers zitten er een paar ei follikels in mijn buik. Ik heb ze dus wel! En dat is altijd meer dan geen. Dat geeft mij een goed gevoel en het tij kan nog keren. De komende echo is alles bepalend.

Groeien onder de juiste voorwaarden

Nog even terugkomend op de rozen. Het leven gaat inderdaad niet altijd over rozen. Jullie herkennen dit vast wel. Ik kreeg onlangs een bosje rode rozen van mijn ouders. Ze zijn werkelijk prachtig en ruiken heerlijk! De roos laat zich voeden via de wortels. De roos groeit onder de juiste voorwaarden. Goede voeding, klimaat, genoeg zon én water. Al deze onderdelen zorgen ervoor dat de roos zich opent en tot bloei komt. Als ik de roos vergelijk met ons ICSI traject, zie ik dat de weg omhoog gaat. Helemaal langs de steel. Elke doorn die ik tegenkom staat voor al het verdriet en pijnlijke momenten in het leven. Om te kunnen groeien, is het belangrijk om alle doornen te accepteren. Stuk voor stuk, beetje bij beetje. De ene sneller dan de andere. Op de weg naar boven kom ik ook genoeg ‘gladde’ stukken steel tegen. Deze stukken symboliseren voor mij een prettige en fijne groei. Deze stukken brengen vreugde met zich mee. De weg naar boven, naar de prachtige bloem, bereik je niet zomaar. Ik ben goed op weg, maar ik ben er nog niet helemaal. Ik hoop tijdens dit traject verder te mogen groeien. Naar een positief einde. Dat er een kleine baby in mijn buik mag groeien. Net zoals de bloem van een roos die zich opent tot volle bloei.

 

 

 

 

 

 

 

Hoe trek je positiviteit aan als je denkt dat je voor het ongeluk geboren bent? Ik heb mezelf altijd wijsgemaakt dat ik voor het ongeluk geboren ben. Wijsgemaakt, hoor ik je denken? Jazeker. Mijn start, mijn adoptieverhaal is niet heel rooskleurig. Het gaat om een jonge vrouw die er niet om gevraagd heeft, om destijds al moeder te worden. En toch was ik er na negen maanden ineens. Geboren op 5 augustus 1984 en binnen 10 dagen afgestaan aan mijn ouders. Gezien mijn verhaal en achtergrond, ben ik voor mijn gevoel geboren voor het ongeluk. Vanaf nu ga ik voor een andere mindset. Ik probeer momenteel, zo goed als ik kan, te leven vanuit de wet van de aantrekkingskracht van Nikola Tesla.

Wil je iets meer over mijn adoptie weten? Lees dan eens mijn vorige blog.

Mijn ouders

Ik schrijf en praat over ‘mijn’ ouders, als ik het heb over mijn Nederlandse ouders. Zij zijn voor mij gewoonweg mijn ouders. Mijn biologische moeder is diegene die mij 9 maanden heeft gedragen. Zij heeft een hele moeilijke keuze moeten maken, om mij een beter leven te gunnen. Ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor deze vrouw. Ze heeft haar eigen belang aan de kant gezet voor mijn belang.

‘Er is echt iets van binnen veranderd.’

Iedereen heeft een rugzak. De mijne is gevuld met zowel positieve als negatieve bagage. In het verleden legde ik voor mezelf vaak de nadruk op wat er mis ging. Wat ik niet kan of wat er niet is. De lat voor mezelf ligt heel hoog. Anne is juist de positiviteit zelve. Hij is niet gauw uit het veld geslagen. Sinds de start van ons ICSI traject, heb ik mezelf voorgenomen om zoveel mogelijk positieve gevoelens te ervaren. Met volle positieve kracht vooruit! Er is echt iets van binnen veranderd. De wet van aantrekkingskracht heeft mijn mindset veranderd. Geen vruchtbaarheidsberen op de weg ervaren, maar in mogelijkheden denken.

Laat het traject maar komen.

Ik wil me niet meer focussen op wat er allemaal ‘mis’ of ‘moeilijk’ is. En natuurlijk is dit traject lastig.  Natuurlijk zal het pijnlijk zijn en kost het geduld, zweet en tranen. Toch blijf ik positief! Immers, ik wil me focussen op de goede kanten aan dit traject. Ik bedoel maar, onze kansen zijn volgens de artsen 20% in de eerste poging. Daarna 10% per poging. Maar we zijn toch ontzettende spekkopers als het ons wel lukt! Een sterk en mooi embryo wat in mijn buik, zijn of haar huisje, mag groeien.

‘Ik blijf erin geloven dat het kan.’

De wet van de aantrekkingskracht kende ik al een beetje, maar ik ben er nog dieper ingedoken. Ik ben gefascineerd geraakt door deze bijzondere wet. Simpel gezegd houdt deze wet in dat gelijke energie gelijke energie aantrekt. De wet van aantrekkingskracht is veel meer dan een beetje hard denken aan iets wat je heel graag wilt. Misschien ken je wel de Netflix documentaire uit 2006: ‘The Secret’. Het klinkt misschien allemaal een beetje zweverig of vaag, maar dat is het eigenlijk niet. Deze wet wordt ook wel de ‘wet van de spiegeling’ genoemd. Dit wil eigenlijk zeggen dat het Universum antwoord op de gevoelens of gedachten die je uitzendt met hetzelfde. Iedere gedachte die we denken is een energievorm. Als je deze gedachte heel vaak denkt wordt deze uiteindelijk sterker. Als de energievorm sterk genoeg is zal deze manifesteren in het leven. Alleen gedachten zijn niet genoeg om iets te manifesteren.

‘Ik wil niet de eeuwige hulpverlener zijn.’

Degenen die mij kennen, weten dat ik me vaak anders heb gevoeld. Ik had vroeger vaak het gevoel dat ik altijd maar negativiteit aantrok. Ik kwam vaak mensen op mijn pad tegen die hun problemen bij mij kwijt moesten. In relaties, date of vriendschap situaties heb ik me vaak ‘de hulpverlener’ gevoeld.  Ik wilde gewoon mezelf zijn. En juist niet de eeuwige hulpverlener zijn, die iedereen maar helpt, maar wat trok ik aan? Juist! Een situatie waarin ik juist de hulpverlener was.

Alles wat je aandacht geeft groeit

Anne zegt dit zo vaak tegen mij. Om eerlijk te zijn werd ik er in het begin wel eens moe van. Toch moet ik hem gelijk geven. Voor mij is alles energie. En door negatieve dingen aandacht te geven groeien ze juist. En kwamen er nog meer negatieve situaties op mijn pad. Ik zal een simpel voorbeeld geven. Ik hou van op tijd zijn. Als ik ’s morgens in een flinke file sta, waardoor te laat met mijn werk start, baal ik enorm. Ik heb de hele dag het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Vaak loopt de hele dag in de soep of anders dan verwacht. Door er ’s morgens zo van te balen zend ik negatieve energie uit en krijg ik negativiteit terug. Voor mij werkt het echt zo. Ik eindig vaak de dag met ‘zie je wel, ik wist het vanochtend al toen ik te laat was, het zou een rotdag worden, en ik heb gelijk gekregen.´

De knop is om.

Mijn enige kans op een kindje, samen met Anne,  pak ik met beide handen gretig aan. Mijn eigen negatieve interpretatie van een bloeduitslag veroorzaakte een ommekeer. Ik laat me niet meer van de wijs brengen. Waar ik normaal de pessimistische kant zag, zie ik nu mijn positieve kansen. Die 20% kans op een zwangerschap is nog steeds geen 0%.

Ik focus me niet op angst, maar ik focus me op wat het mij kan brengen. Of dit daadwerkelijk zo zal zijn zal de toekomst uitwijzen. Ik ga er in ieder geval met al mijn positiviteit volledig voor. Geen angst, geen twijfel. Mijn lijf laat mij niet in de steek!

You can have it all

Misschien klinkt het vaag, misschien klinkt het raar, maar wat er ook gebeurd, het komt altijd goed met me! Dit wil absoluut niet zeggen dat het dé oplossing voor ernstige ziektes, narigheid en dergelijke is. Ik geloof er wel oprecht in dat wat ik uitzendt, ik ook weer terug krijg. Wij gaan dit rocken, met alle ups en downs. Linksom of rechtsom. Wij gaan dit doen! De wet van aantrekkingskracht werkt voor mij. Ik ben namelijk niet voor het ongeluk geboren. Ik ben geboren op een zondag! Een echt zondagskind, het geluk moet me nu wel toelachen. En volgend jaar zitten wij, als een samengesteld gezin, met z’n vijven aan tafel. Een kleine baby van Anne en mij samen, de baby die ons allemaal met elkaar verbind.

 

P.s.: Ik heb inmiddels mijn ReceptIVFity uitslag terug. Ik heb de hele twee weken gevisualiseerd dat ik een goede uitslag zou krijgen. Ik val in de hoge categorie. Dit houdt in dat wetenschappelijk mijn kansen van 20% naar 52% ,in de eerste IVF poging, zijn gestegen. Nou ben ik zelf voorzichtig positief. Het is een redelijk nieuw onderzoek en niks is zeker. Het zegt dus helemaal niks, maar geeft mij een heerlijke positieve boost. Het geeft mij net dat kleine beetje houvast, waardoor ik positief kan blijven visualiseren.

Overrompeld

Spuiten, Spuiten, spuiten

Twee vliegen in één klap

Super zaad

Een slok op een borrel

De arts legde rustig uit wat onze vervolgstappen waren. In eerste instantie kwam er natuurlijk de verwijzing naar een gynaecoloog. In tweede instantie moesten we een contract ondertekenen. Gelukkig was ik goed voorbereid. De arts legde heel voorzichtig uit wat ons te wachten stond. Een contract tekenen en beslissen welke keuzes we zouden moeten maken. Gelukkig had ik ergens op internet de keuzes gevonden en waren we goed voorbereid. Dit scheelde een slok op een borrel.

De contractuele keuzemogelijkheden:

1. Anne moest beslissen wat er met zijn ‘diepvries productie’ gedaan wordt, als hij komt te overlijden. Mag ik over zijn productie beschikken of wordt het vernietigd?
2. Wat willen we doen met zijn zaad als het ons gelukt is om zwanger te worden? Doneren we het aan de wetenschap of wordt het vernietigd?
3. Voor welke periode wij willen invriezen? Het starttermijn is 5 jaar.

De keuze is reuze

Receptivfity

Een lekker woord voor Scrabble. In één van de folders staat uitgebreide info over een Receptivfity test. Deze test geeft meer inzicht in jouw succeskansen binnen een ICSI traject. Ook zat er in de gekregen envelop een contract waar ik even de tijd voor moest nemen.

Mijn contractuele keuzemogelijkheden zijn:

1. Wat wil ik doen met mijn ‘slechte’ eicellen/follikels? Vernietigen of doneren aan de wetenschap?
2. Wat wil ik doen met de kant en klare embryo’s (áls die in de vriezer liggen)? Doneer ik ze aan een ander, de wetenschap, bewaren we ze of worden ze vernietigd? Ik vind dit een moeilijke vraag, dus voor nu worden ze bewaard.
3. Wat wil ik met het restmateriaal uit de diverse onderzoeken doen? Vernietigen of doneren aan de wetenschap?

Inmiddels heb ik wederom een bloedonderzoek achter de rug. Deze keer werd ik geprikt op ziektes zoals HIV en dergelijke. En kreeg ik, tegen mijn verwachting in, de Receptivfity test. Ik dacht dat ik deze zelf moest betalen. Aangezien deze vrij prijzig is en alleen maar een beeld geeft van de slagingskansen, kozen wij ervoor om deze over te slaan. De test kan je na een aantal maanden opnieuw afnemen en kan er een totaal andere uitslag uitkomen. Voor mij geen must als ik dit zelf moest gaan betalen. De verzekering vergoed deze test voor mij, dus dan is het mooi meegenomen. Op mijn Instagramaccount J’adordrecht is in de reels te zien hoe deze test in zijn werk gaat. Natuurlijk zie je niet alles, omdat dit een inwendig onderzoek betreft, die je zelf moet uitvoeren. Ik hoop zo een beter beeld te geven hoe deze test in zijn werk gaat.

Geduld

Begin november krijg ik de uitslag. Door Corona zijn de afspraken soms telefonisch of online. Eerlijk gezegd vind ik dit wel prettig. Er gaat namelijk een hoop tijd zitten in het heen en weer reizen en in de ziekenhuis afspraken. Om een beeld te geven: ik ben twee uurtjes zoet geweest met reizen, de test en het bloedprikken. En nu is het wachten geblazen. Ik ben positief ingesteld en hoop dat die instelling mij gaat helpen. Denken in mogelijkheden, in plaats van moeilijkheden. Laat mij maar starten, dan hebben we het maar gehad.  Duimen jullie met mij mee voor een positieve uitslag?

P.s.: Bovenstaand verhaal is op basis van ons traject. Ieder vruchtbaarheidstraject is weer uniek en heeft zijn eigen behandelingen en/of onderzoeken. Het verloop van ons traject is daarom niet bindend voor alle andere vruchtbaarheidstrajecten.

Ik ontmoette mijn biologische moeder op mijn zesentwintigste weer. Een dikke brok ontstond in mijn keel. Dit is niet het juiste moment om te gaan huilen, maar de tranen branden in mijn ogen. Mijn biologische familie weet niet dat ik háár dochter ben. Een smoes wordt vertelt. De smoes dat wij, ‘de toeristen’, mijn oom als privé chauffeur hadden tijdens onze rondreis. Waarom raakt dit mij nou zo? Ik heb die eerste blik, als ik haar aankijk, nooit los kunnen laten. Ook niet nu ik ouder word. Misschien juíst daardoor niet. Het zit ergens in mijn achterhoofd, maar het kan zo weer naar boven komen. Thuis heb ik er weinig moeite mee om over mijn adoptie te praten. Mijn adoptie is namelijk voor mij is zoals het is. Maar eenmaal in Sri Lanka is alles anders, mijn gevoel is anders.

Ik ben geadopteerd uit Sri Lanka toen ik een baby van paar dagen oud was. Ik weet van jongs af aan al dat ik opgegroeid ben in Nederland, omdat mijn biologische moeder niet voor mij kon zorgen. Mijn ouders zijn hierin altijd heel open geweest naar mij. De laatste keer dat ik mijn biologische moeder zag was ik 24 jaar oud. 

Pijn, gewone hardcore pijn

Die laatste keer deed me zeer. Ik zag in haar eerste oogopslag pijn, hardcore pijn. Ik kan het niet anders beschrijven. De pijn van een moeder (16) die haar kind weggeeft aan onbekende mensen. In de wetenschap dat ze misschien wel nooit zal weten hoe het met mij zou vergaan. Die blik, het voelt als een messteek in mijn ziel. Ik besefte me maar al te goed dat wat zij deed, zoiets groots is. Jezelf zo wegcijferen voor het belang van haar eigen kind. Ik voel veel respect, maar het doet mij ook verdriet. Ik herinner haar aan deze nare gebeurtenis. Er wordt mij vaak gevraagd hoe het is om mijn biologische moeder te ontmoeten. Hoe ga je zoiets nou omschrijven? En wie wil ik wat vertellen? Ik vraag jou namelijk ook niet jouw gehele levensverhaal te vertellen. Ik stel een wedervraag. ‘Heb je toevallig Spoorloos gekeken? Zo gaat de ontmoeting alleen is altijd in het geheim. Ik kan je vertellen dat dit voor beide niet fijn is.

‘Ik kon het niet en ik voelde mij naar alles en iedereen tekort schieten.’

In 2019 ben ik opnieuw naar Sri Lanka afgereisd, met Anne, zijn kids en mijn schoonouders. Ik wilde hun het land en mijn biologische familie laten zien. De jongens waren ook nieuwsgierig naar mijn familie. Naarmate de reis dichterbij kwam kreeg ik meer buikpijn. Ik vond het moeilijk om te delen. Na anderhalve week piekeren heb ik Anne ingelicht. Ik voelde mij naar alles en iedereen tekort schieten. Naar Anne, zijn kinderen, mijn schoonouders én naar mijn biologische moeder. Ik kon het niet opbrengen om haar te bezoeken. Om die blik weer te moeten zien. Ik denk dat ze diep van binnen altijd blij is om mij te zien, maar ik herinner haar ook aan een naar moment in haar leven. Een moment wat een kras op haar ziel heeft gezet. Ik voel me egoïstisch. Zij heeft mij de kans gegeven om iets van mijn leven te maken. En wat doe ik? Ik wil haar niet zien, omdat ik het te moeilijk vind. Deze gedachte voelt als gigantisch falen. Waarom kon ik dat voor haar niet opbrengen? Een enorm schuldgevoel jaagt achter me aan. Iedereen adviseerde mij om mijn gevoel te volgen. Ik was het niet verplicht om dit voor de anderen te doen, dit luchtte op. De vakantiesfeer zou er zeker niet minder om worden.

Gesloten boek

Het boek is voor mij gesloten, althans dat zeg ik nu. Mijn verhaal is helder, maar meer details en antwoorden op mijn vragen zal ik nooit krijgen. Ik word ook een stukje ouder en de gedachten dat je je kind moet afstaan lijkt me verschrikkelijk pijnlijk en immens verdrietig. Het schuldgevoel dat ik haar niet heb gezien zit er nog wel een beetje. Op de terugvlucht naar Nederland bedacht ik dat het boek misschien nog een open einde heeft. Wie weet dat als mijn half broertjes en zusje oud genoeg zijn om te horen wie ik ben, misschien kan ik ze dan wel ontmoeten. Hun grote zus die aan de andere kant van de wereld woont. En wie weet zie ik dan ook een andere eerste blik van mijn biologische moeder.