Wow, jongens (en meisjes) wat vliegt de tijd! Ondanks dat ik door Corona soms het idee heb dat ons leven stil staat, ben ik inmiddels al 20 weken zwanger. Twintig hele weken!
Doordat ons traject van A – Z gepland was, wist ik bij vier weken al dat ik zwanger was. Ik voelde me goed en niks was te gek. Tot over mijn oren gelukkig, maar ook een beetje beduusd door de snelheid van het traject en alle emoties die daarbij komen kijken. Ik heb hier in mijn vorige blog uitgebreider over geschreven.
“Stop mij maar 9 maanden ergens weg”
Rond week zes tot en met week twaalf ben ik super misselijk en ziek geweest. Voor mijn gevoel de pittigste periode. Overdag lag ik vaak als een ‘dood’ vogeltje op de bank en ’s nachts werden we geregeld gewekt door Nelli. Nelli had blaasontsteking en had af en toe een ongelukje. We moesten er dus op gezette tijden uit, om haar te laten plassen. Ik voelde me compleet gesloopt, doordat ik 8 keer (!) per uur moest spugen. En dat de hele dag door. Ik zei nog tegen Anne dat hij me naar een oord mocht brengen voor de komende 9 maanden. Hij had toch niks aan mij. En ik voelde me alleen maar ellendig.
Wallen tot onder mijn oksels
Gelukkig werd het met de twaalfde week minder, maar helaas brak de vermoeidheid aan. De vermoeidheid kwam echt puur voort uit het vele ziek zijn en de gebroken nachten. We denken stiekem dat Nel ons aan het voorbereiden is op de komst van een kleine. Daaag doorslapen, en hallo gebroken nachten incl. wallen tot onder mijn oksels.
Overprikkeld tot de max
Corona heeft veel invloed op de zwangerschap. Zo mag Anne niet overal mee naar toe. Ik kan niet zomaar een winkeltje bezoeken. Spontaan door baby spulletjes gaan snuffelen is er niet bij. Winkelen doe ik niet meer zo vaak, maar de eerste keer in een babywinkel had ik 10 hele minuten en 5 minuten om af te rekenen. Ik kwam helemaal overprikkeld buiten. Ik wist ten eerste niet wat ik moest kopen, omdat alles zo nieuw voor mij is. Wat ik had gekocht, heb ik meteen weer omgeruild. Kennelijk was het minder handig dan ik dacht. En om eerlijk te zijn, had ik maar wat gekocht om te kopen.
Het sporten bij een speciaal zwanger en fit clubje moet ook buiten. De corona regels beperken me wel en dat vind ik soms wel eens frustrerend en vooral jammer.
Kind van zijn/haar moeder
Langzaam aan komt mijn energie weer terug. Al is het echt niet op hetzelfde niveau als voorheen. Ik denk dat ik sommige dingen nog kan, maar word toch weer snel door mijn lijf terug gefloten.
Tijdens de 16 weken check up in het ziekenhuis liet ons mini mensje zich niet zien. Kind van zijn/haar moeder, het was te vroeg. De baby lag heerlijk te slapen en wilde zich niet laten zien. De gebruikelijke klachten, zoals bandenpijn hebben zich ook aangediend. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ging bijna kapot toen ik een keer moest niezen. Wist ik veel, alles is nieuw voor mij, dus ook de felle steken. Sinds die ene nies bleven de steken (bandenpijn) fel aanwezig. Oké lieverd, I hear you, rustiger aan doen zal het vanaf echt gaan zijn. En ik beloof om naar een fysio te gaan, om bekkeninstabiliteit te voorkomen.
Het leven komt en het leven gaat
De zwangerschap vliegt voorbij. En zoals nieuw leven komt, gaan er ook dierbaren heen. Onze lieve buurvrouw, onze dierbare vriendin, we lagen tegelijkertijd in het Erasmus. Jij, omdat je was opgenomen voor de zoveelste keer en ik vanwege ons traject. Ik raakte zwanger en jouw lichaam trok de ziekte steeds minder goed. Ik bewonder je dat je op jouw slechtste momenten nog aan ons dacht en oprecht blij was dat er een nieuwe exotische schapenkop in de maak was. Je was zo verdrietig, tijdens mijn laatste bezoekje aan jou in de Hospice, omdat je ons kindje nooit zou meemaken. En toch zag je de mooie dingen, je was ontzettend blij en trots op mijn iets bolle buikje toch nog te kunnen zien.
Met een lach en met een traan
Ik besloot Anne over te halen om een pret echo te doen. Ik kon zelf nog wel even wachten tot aan de twintig weken, maar ik wist diep in mijn hart dat onze vriendin het niet ging halen. Het plan was om snel een echo te plannen en als een speer naar de hospice te rijden. Vrijdagavond laat nog geregeld, dat we diezelfde maandag konden komen. Maandagochtend hoorden we al dat dat plannetje niet ging lukken, maar haar man zou het haar vertellen zodra wij het wisten.
Mijn ode aan Harriëtte
Soms zou ik willen dat ik nog even één keer met je kon praten. Daarom schrijf ik nu dit stukje aan en voor jou. Wat een verdriet hadden we toen we, acht minuten voor de echo, gebeld werden dat je was overleden. We hadden het je nog zo zo graag willen vertellen! Ondanks het grote verdriet en leegte in ons leven, zijn Anne en ik je dankbaar dat we je hebben leren kennen als een zorgzame vriendin die altijd voor ons klaar stond. Dankbaar voor wie je bent. Ik spreek over jou in de tegenwoordig tijd, omdat je er voor mij altijd zal zijn. Misschien niet hier op aarde, maar vast wel ergens anders. Je bent voor ons gevoel zo verbonden met dit kindje. Op de dag dat wij te horen kregen wat het geslacht was, maakte jij plaats en verliet jij deze wereld.
‘Elk excuus voor een taart te eten, grijp ik aan’
Na deze heftige week hebben we beide ouders én de jongens verrast met het geslacht. Elk excuus voor een lekker taartje van @christascookies grijp ik wel aan. In het geheim heb ik contact gehad en hebben ze mijn wensen zo serieus genomen. Met zoveel liefde en aandacht is deze taart gemaakt. Nu moeten jullie weten dat ik van Anne absoluut geen gender reveal mocht doen. Hij vind dit vreselijk. Ik besloot een middenweg te zoeken, met name voor zijn kinderen en mijn broer. Achteraf heeft hij toegegeven dat hij het toch wel erg leuk vond om 2x de verraste gezichten te zien.
De twintig weken echo
De twintig weken echo hebben ze net iets voor de twintig weken gepland. Op donderdagmiddag kreeg ik ineens een mail dat mijn afspraak vervroegd was naar vrijdagochtend 08.00 uur, daarnaast mocht Anne niet mee. Ik heb meteen gebeld, omdat ik ook niet mocht bellen met hem. Dit moment komt nooit meer terug. Juist de 20 weken echo is zo belangrijk en spannend. Het argument dat ik niet mocht bellen, was dat de echoscopist afgeleid kon raken als ik (zonder geluid) zou bellen. Wat ik op zich raar vond, want als Anne er live bij zou zitten zou hij ook ademen en voor afleiding kunnen zorgen. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen mocht Anne echt niet naar binnen. Ik moest meteen huilen van de spanning, want dit is een moment wat ik samen wilde mee maken. Goed, ik weet dat je hierom dit blog leest. Alles is helemaal goed met de baby
EN HET IS …… een meisje!!!
Wat bijzonder! We krijgen een dochter! Anne maakt toch meisjes haha. Tijdens dit traject was ik zo bang dat alles voor Anne minder speciaal zou zijn. Althans, voor hem is het zijn derde en voor mij mijn eerste. Daar zit toch een wereld van verschil in. Ik ben zo dankbaar voor onze kleine drukke meid. Dat wij naast twee jongens ons gezin compleet maken met een dochter. Dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ik voel me een gezegend mens!