Zwanger?

Wachten tijdens ons vruchtbaarheid ICSI traject viel niet mee. Kan ik geduldig wachten tot mijn grootste droom, een zwangerschap, uitkomt? Als je mij vraagt wat ik het moeilijkste aan dit hele ISCI traject vind, zeg ik met volle overtuiging de wachtweken. De ICSI traject wachtweken waarin je geduldig moet wachten  totdat je een zwangerschapstest mag doen.

Tot nu toe meegevallen

Onlangs had ik het er met Anne over, dat het me tot nu toe zo mee is gevallen. Maar hij herinnerde me aan de nare weken toen ik in de reumamedicatie wissel zat. Toen ik als een dood vogeltje op de bank lag terwijl Anne en zijn zoons lekker aan het skiën waren in Winterberg. Ook herinnerde hij mij eraan hoeveel kracht en doorzettingsvermogen ik nodig had om al die kilo’s af te vallen. Maar liefst 19 hele kilo’s zijn er in iets meer dan een jaar af gegaan. Om eerlijk te zijn was ik al deze struggles een beetje vergeten. Ze zijn naar de achtergrond vervaagd.

Wil je overigens iets meer lezen over mijn gehele traject? Lees dan één van mijn eerdere blogs: In het hier en nu tijdens ons ICSI traject

Kan ik geduldig wachten tot mijn dromen uitkomen?

Ik dacht eerst van niet. Nog vóór de terugplaatsing kocht ik al vier zwangerschapstesten. Ik kocht twee pakketjes, twee stuks per pakketje. Stel je voor dat er eentje niet goed zou werken, dan had ik altijd de ander nog. En stel je voor dat ik de 21ste nog geen tweede streepje zou zien. Dit is namelijk ook nog een mogelijkheid als het zwangerschapshormoon nog niet zo sterk aanwezig is. Dan had ik alvast twee testen voor de dagen daarna. Als we op 21 december geen positieve zwangerschapstest hadden, mochten we twee dagen later nog een keer testen.

Goed rekenen

Ik had mezelf voorgenomen om goed uit te rekenen wanneer ik voor het eerst mocht testen. Eigenwijs? Jazeker! Het ziekenhuis had toch duidelijk gezegd de 21ste pas. Toch ben ik eigenwijs gaan googelen of ik iets kon vinden over de uitwerktijd van de Pregnyl en de andere hormonen. Helaas kon ik niet echt duidelijkheid online vinden. Ik besloot dus om te wachten. Geduldig wachten is niet echt mijn sterkste kant. Aan de andere kant wilde ik mezelf geen valse hoop geven doordat de test positief zou zijn, vanwege de gespoten hormonen. Deze kunnen namelijk in het begin een valse positieve test laten zien. Of nog erger, een negatieve test met als oorzaak dat het zwangerschapshormoon nog niet voldoende ontwikkeld was door mijn eigen lijf. Terwijl ik misschien wél zwanger was. Hoe dan ook, ik wilde mezelf behoeden voor extra stress. Onnodige stress. Dat betekende wel dat ik geduldig moest wachten tijdens dit spannende ICSI traject.

Geduldig wachten

Ik moet eerlijk zeggen dat het wachten écht heel moeilijk was. Ik zat daarnaast ook nog eens in de afrondende fase van 2020 van mijn werk. Zo net voor de kerstvakantie is het altijd erg druk. Ik had afleiding genoeg, maar na het afronden had ik niet zo heel veel om handen. Na twee dagen had ik al een emotioneel moment. Ik moest huilen en zei tegen Anne, dat het wachten zo lang duurt. Anne, de nuchterheid zelve, zei dat we er bijna waren. ‘Nog even volhouden’. Ik moest achteraf een beetje lachen dat ik na twee dagen al helemaal klaar was met het wachten. Ik denk dat mijn onzekerheid de overhand nam.

Positief blijven

Het hele traject ben ik super positief geweest en het gevoel dat ik het ga rocken nam constant de overhand. Anne benadrukte dat ik juist dát gevoel niet moest verliezen en nu extra vast moest houden. Nelli lag op dat moment bij mij op schoot en kwam even languit knuffelen met mij. Ze legde haar beide voorpoten op mijn schouders en duwde haar neus tegen mijn wang. Nelli is een gevoelig hondje en voelt gemoedstoestanden van mensen zeer goed aan. Het voelde voor mij alsof ze me wilde troosten. Alsof ze wilde zeggen ’Rustig maar, het komt goed’.

Huilbui

Na mijn huilbui heb ik mezelf weer herpakt en ben ik een aantal rotklusjes in huis gaan aanpakken. Het opruimen van bovenste verdieping en twee andere kamers. Mijn kledingkast nam ik daarnaast ook eens flink onderhanden. Ik ben een heel eind gekomen. Wat een voldaan gevoel en een heerlijke afleiding.

Moment suprême

Ik wilde de kinderen graag betrekken bij het moment suprême dat wij eindelijk mochten testen. Anne vroeg me of ik dit wel zeker wist. Want wat als de test negatief was? Ik was ervan overtuigd dat dat niet gebeuren. En mocht het wel gebeuren, dan leren ze hier ook meteen van. Teleurstellingen en geluk liggen dichtbij elkaar en horen nu eenmaal bij het leven. Een mooie les. Daarnaast zijn we het gehele traject open en eerlijk naar de jongens geweest, dus waarom nu niet.

Klein feestje

Ik besloot om er een klein feestje van te maken, wat de uitslag ook zou zijn. We zouden de ochtend van de test een feestontbijt maken, met zelfgemaakte chocolade croissantjes en allerlei ander lekkers. Een soort vervroegd kerstontbijt. De ochtend van de 21ste was ik al om 6.00 uur wakker, maar ja, ik moest toch wachten tot iedereen wakker werd. Anne zou Nelli snel uitlaten en dan zou ik gaan testen. Ik moest van Anne namelijk wachten tot hij terug was. ‘Wil je er dan bij zijn als ik over dat staafje plas?’ vroeg ik. ‘Nee joh, zei Anne, maar ik wil het wel allemaal vanaf het begin meemaken’. Het leek wel uren te duren voordat hij terug was. Mn blaas stond op knappen.

‘Ik moet zo nodig’

“Schiet nou op!!’, riep ik naar Anne. ‘Ik moet zo nodig!’.  Eindelijk was het zo ver, ik mocht gaan plassen. Van te voren had ik de instructies goed doorgelezen. Twee streepjes op de test was een positieve uitslag. Oké, check! Met de twee strepen in mijn achterhoofd was het op goed geluk mikken. Ik moet zeggen dat goed richten en gedoseerd plassen best moeilijk is als je het gevoel hebt alsof je een liter urine in je blaas hebt wat er NU uit moet. Toch is het me gelukt. We besloten dat ik de test op een handdoekje zou leggen en zou afdekken met een deel van het handdoekje. Zo kon niemand spieken. Vervolgens ben ik, na mijn handen wassen natuurlijk, met Eli chococroissantjes gaan maken. De wachttijd was 5 minuten.

De tijd vloog voorbij

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de tijd een beetje vergeten was. De tijd vloog echt voorbij. Ik was alweer bezig met al het lekkers en de jongens die lekker in de keuken bezig waren. ‘Zou je niet eens gaan kijken?’ zei Anne. Oh ja Shit! Vergeten. Ja serieus!  Ik had het oprecht even helemaal los gelaten. Ik vraag mezelf ook af hoe ik dat heb gedaan. Misschien het voordeel van twee rond hobbelende kinderen in huis. We gingen met zijn allen bij het handdoekje staan. Ik tilde de ene kant van het doekje op.

Zwanger?!

Mijn hart stond even stil. ‘Jaaaaaa het is gelukt!!!!!’ Ik schoot helemaal vol. Anne vertelde later dat hij het eigenlijk door had door mijn reactie. Hij wist even door mijn snelheid niet zo goed wat hij nu moest zien. Ik was namelijk zo gefocust op de streepjes dat ik het meteen zag. En wat voor streepjes. Ik had een licht twijfelachtig streepje verwacht, maar niks was minder waar. Een dikke vette roze streep. IK BEN ZWANGER!

Ongeloof 

We konden het niet geloven en ik stond te trillen op mijn benen. We zijn het lekker gaan vieren tijdens ons ontbijt. De kinderen vonden het ook erg leuk, maar gingen al snel over naar de orde van de dag. Ik wilde niet tot de kerst wachten om onze ouders in te lichten. Ik wist dat zij ook in spanning zaten af te wachten. In mijn beleving bestaat toeval niet. Ik zag de avond voor de test dat ‘Oh lala chocola’ hele leuke chocolade schaapjes in de verkoop had. Het leek mij erg leuk om een kaartje met een schaapje te geven aan onze ouders. De avond voor de test, had ik al teksten geschreven voor het geval de test positief zou zijn.

Bonnefooi

Op de bonnefooi gingen we naar mijn ouders. De jongens bleven lekker thuis, samen met Nel een beetje gamen en tv kijken. Mijn vader was op dat moment niet thuis. Shit! Achteraf wist ik dit wel, maar ik was het totaal vergeten. Mijn moeder vroeg bij binnenkomst meteen ‘Ben je het?!?’. Ik durfde haar niet aan te kijken en zei ‘Ik weet het niet hoor’. Ze keek me indringend aan dus ik besloot snel naar binnen te gaan. Doordat we toch nog even op mijn vader moesten wachten hebben we het mijn moeder toch maar verteld. Bij thuiskomst van mijn vader hebben we geproost. Ik met overheerlijk water natuurlijk.

Geen groot geheim

De volgende stop was bij de ouders van Anne. En natuurlijk was het groot geen geheim waarom wij langs kwamen. Beide ouders wisten dat wij niet langs zouden komen als het niet gelukt was. Mooie momenten om te koesteren en iedereen was enorm blij. De rest van onze gezinsleden werden ingelicht en dierbare vriendinnen kon ik het ook niet onthouden. Ik was op dat moment precies 4 weken zwanger. Heel pril dus.

Merkte ik wat? 

Jazeker! Los van alle medicatie bijwerkingen die ook lijken op een positieve zwangerschap had ik vrij snel in de gaten dat ik zwanger was. Mijn borsten werden ineens extreem gevoelig. Iets wat ik nooit heb gehad. Vermoeidheid had ik tijdens het traject al, dus dat was niks nieuws. Waar ik het vooral aan merkte was de chaos in mijn hoofd. Hebben jullie toevallig op Instagram gezien hoe ik Anne’s trui omtoverde tot babytrui of vaatdoek zoals hij zelf zei? Ik liet vervolgens ook een pan, zonder iets erin,  op het vuur staan. Ik vergat wel 3000x om het diepvriesvoer van Nelli van het aanrecht te verplaatsen naar de koelkast. Met als gevolg dat het vlees er 8 uur uit lag en niet meer bruikbaar was. Ik raakte alles kwijt. Vergat alles. Ik werd gewoon moe van mezelf.

De kilo’s vliegen eraf.

Ook veranderde lichamelijk een aantal zaken, zoals ineens snel kilo’s afvallen, de vermeerdering van de afscheiding, hoofdpijn wat ik nooit heb, lucht in mijn darmen, obstipatie. Sorry voor de ongemakkelijke en mogelijk vieze details. Ik benoem dit juist, omdat hier niet veel over gepraat wordt. Persoonlijk vind ik dat hier nog wat taboe op zit. Ik moest het allemaal zelf ondervinden en gaan opzoeken op Google. Hierdoor wil ik aangeven wat mogelijke signalen kunnen zijn. Oh ja, en de moodswings. Het hele traject ben ik stabiel, positief en vrolijk geweest. Nu stond het huilen me vaker nader dan het lachen. Ook was ik sneller geïrriteerd, juist ook op mezelf, omdat ik mezelf irritant vond. Ook stak Nel ineens vaker haar neus tussen mijn benen. Ze zeggen dat honden kunnen ruiken als je zwanger bent. Honden ruiken schijnbaar een verschil bij een vrouw.

Onzeker

De eerste dag was ik helemaal de wolken. Ik mocht voor het eerst zeggen dat ik zwanger was toen ik het Erasmus belde. Ik moest het ziekenhuis bellen om de uitslag door te geven. Vanuit daar plannen ze een controle echo. Ik had verwacht dat ik de dagen daarna door het dolle heen zou zijn, maar om eerlijk te zijn, ik voelde lichamelijk weinig. Ook was ik onzeker. Het was nog zo pril, nog maar 4 weken. Ik vertelde aan Anne hoe ik me voelde. En hij herkende het ook wel. We waren beide gematigd blij, het voelde zo onwerkelijk.

Ontzettend dankbaar

Begrijp me niet verkeerd, we hebben samen met het ziekenhuis een wondertje gecreëerd. En we zijn ontzettend dankbaar! Toch kwam dat gematigde onwerkelijke gevoel doordat we door ons traject geleefd werden. En daarnaast is het zo pril dat het nog alle kanten op kan gaan. Natuurlijk zijn we heel blij, maar ook wel realistisch. Ik geloof dat het vooral nog even moest gaan landen. Dit is ook één van de redenen dat we bewust hebben gewacht met het bekend maken. Eindelijk was de intercity in het vruchtbaarheidstraject tot stilstand gekomen. We hebben het eindstation gehaald. We moesten alle gebeurtenissen, vele ziekenhuis afspraken,  zorgen en ongemakken allemaal een plekje geven. vergeet niet dat ik meer dan 1 jaar geleden begon met afvallen. Afvallen voor dit grote moment. Daarnaast vind ik persoonlijk een zwangerschap van 4 weken wel erg pril om het zo in de wereld te gooien.

Misselijk

Vandaag, op 21-01-2021, ben ik 8 weken en 4 dagen zwanger. Ik heb de eerste echo’s al gehad. Vanaf week 6 kreeg ik diverse zwangerschapsklachten, zoals enorme misselijkheid. Daarnaast voelen mijn borsten net als een stel zware bowlingballen. Niet echt een pretje. In de eerste twee weken kreeg ik bizarre vreetdrang en behoorlijk wat maagzuur. Dit is langzaam verdwenen, maar helaas is de misselijkheid ervoor terug gekomen.

Lang leve het thuiswerken. Niemand die me boven de pot ziet hangen. Mijn geur en smaak is inmiddels ook sterker geworden. Ineens kan ik een bepaalde kaas of pesto niet meer ruiken. En het voer van Nelli zorgt ook voor een vreselijk misselijk gevoel. Op de klachten na, is alles helemaal goed. De baby groeit helemaal volgens de curve. Wat op zich knap is, omdat het een kind van mij is en ik heb dat persoonlijk nooit gedaan.

Ik doe mee aan een vervolgonderzoek van het Erasmus MC. Zo draag ik mijn steentje bij aan de wetenschap en aan stellen in een soortgelijk traject. Als dank stellen zij de beelden vanuit de broedstoof beschikbaar voor ons. We hebben dus gewoon beelden van de eerste dagen na de bevruchting. Hoe tof is dat! Ook krijg ik vijf keer een 3d echo tijdens dit onderzoek. Een extra leuke bijkomstigheid natuurlijk van dit oh zo belangrijke onderzoek. Het is nog steeds pril, maar ik voel me zeker genoeg om het bekend te maken. Ik krijg daarnaast heel veel vragen en vind het gewoon fijn om eerlijk te zijn. Het voelt goed om eindelijk van de daken te kunnen schreeuwen.

 

Ik realiseer me dat wij enorme zes dubbele spekkopers zijn. Ik ben enorm dankbaar dat deze zwangerschap ons gegeven is. Het is nog allemaal heel pril, maar we hebben enorm veel vertrouwen dat we deze zwangerschap naar een goed einde gaan brengen. Een mooi kindje wat ons gezin met elkaar verbind.  Ons traject is gebaseerd op mijn ervaringen en ‘onze vruchtbaarheidsproblemen’. Inmiddels weet ik dat ieder traject, zelfs binnen hetzelfde ziekenhuis, uniek en anders kan verlopen dan ons traject. Ik wil met mijn blog een beter beeld geven wat zo’n vruchtbaarheidstraject nou werkelijk is en wat je kan verwachten. Ik wens iedereen, die in dezelfde situatie als wij zitten of nog moet gaan starten, onwijs veel succes! Blijf positief en hou hoop. Kijk naar ons, met onze 20% kans op een geslaagde zwangerschap. Niks is voor mij onmogelijk!