Maand: december 2020

Jaa! Ik ben onder voorbehoud zwanger!
Mijn zusje kwam met deze geniale term. Het is net zoiets als een met de verkoop van een huis. Het huis is in principe verkocht, maar nog niet definitief. Nu begint de ware test. We moeten tot de 21ste wachten tot we een zwangerschapstest mogen doen.

Nog even terug naar de punctie. Wil je hier iets meer over lezen. lees dan mijn vorige blog.
Wat ik totaal niet wist is dat je geen nagellak, deodorant of parfum mag op doen op de dag van de punctie. De chemische stoffen kunnen de eicellen of embryo’s aantasten zodra deze buiten het lichaam zijn. Nagellak mag niet i.v.m de saturatiemeter die op de wijsvinger moet tijdens de punctie. Deze kan een afwijkend resultaat geven als je nagellak draagt. Dit geldt dus ook voor de begeleider die met me mee gaat. Het voelde voor ons heel gek om geen luchtje of deodorant op te doen. Toch hebben we dit braaf gedaan, want we willen onze kansen zo maximaal mogelijk houden. Je zou denken dat het na de punctie helemaal klaar zou zijn, maar niks is minder waar. Ik moest de volgende dag meteen starten met 3x per dag een vaginale capsule inbrengen. Zover ik het heb begrepen moet ik deze gebruiken tot aan de testdatum. Dat is dus nog even een tijdje.

De dagen vlogen voorbij. Ik ben amper zenuwachtig geweest. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook geen tijd voor gehad. De drukke decembermaand is een echt voordeel voor mij. Voor mij voelt deze maand, zonder dit traject al, als één keer knipperen en het is kerst. Ik merk aan Anne dat hij zich moeilijker kon concentreren op zijn werk. Zijn superzaad, zoals hij zelf zegt, moet nu het werk gaan doen. De spanning rondom de bevruchting was dan ook meer bij hem aanwezig.

 

Wat een superservice 

We zouden dinsdag 8 december tussen 10.00 – 12.00 uur gebeld worden met de uitslag van de bevruchtingen. Normaal gesproken zou ik aardig gaan zenuwenpezen. Echter had ik er deze keer geen last van. Ik bleef vertrouwen in een goede afloop. Om 10.03 uur werd ik door een anoniem nummer gebeld. En ja hoor daar was het ziekenhuis. Super snel dus! We kregen te horen dat de punctie op 10 december zou zijn. Uit een mix van blijdschap, schrik en concentratie kon ik me ineens niet meer herinneren wat het ‘vandaag’ voor dag was. Stom! Eigenlijk had ik meteen kunnen weten dat het inplannen van een afspraak voor de donderdag was. Als je maar één goede bevruchting op dag 3 heb, moet je diezelfde middag nog komen voor de terugplaatsing.

‘Ik heb er zolang naar uit gekeken’

De terugplaatsing heeft op donderdag 10 december 2020 plaats gevonden. Dat wil dus zeggen dat er meer dan één eitje bevrucht is geraakt met dat superzaad van Anne. Dat betekent dus ook dat ik vanaf donderdag onder voorbehoud zwanger ben! Ik heb er zolang naar uitgekeken. Het moment is daar. Ik heb de laatste tijd goed opgelet wat ik allemaal at en dronk. Heel veel voedingsmiddelen en producten heb ik laten staan. Ik geloof oprecht dat dit zijn uitwerking heeft gehad. Het kostte me wat moeite, maar kijk nou! Ik ben bij de terugplaatsing uitgekomen, met een blastocyste van 5 dagen.

‘ Met volle blaas vooruit’ 

En nu ga ik het traject succesvol afsluiten ook! Ik ben volhardend en heb er veel voor gelaten. Natuurlijk, met alle liefde heb ik dit gedaan, zodat mijn kansen waren vergroot. Met volle blaas vooruit ging ik naar de terugplaatsing. Ik moest 1,5 uur voor de terugplaatsing goed leeg plassen en met volle blaas in het ziekenhuis verschijnen. Nu vind ik een volle blaas creëren serieus het makkelijkste wat er is. Ik heb namelijk super snel een volle blaas. Eindelijk iets waar ik goed in ben! Na de terugplaatsing mag je weer van alles doen, lopen, fietsen, gewoon alles. Je hebt geen beperking. Behalve dat je je nu moet gedragen als een zwangere vrouw. Dat betekent: je man alles laten doen, geintje natuurlijk.

Terugplaatsing 

Ze plaatsen bij mij één embryo terug. Dit heeft te maken met het feit dat ik onder de 38 jaar ben. Én omdat dit mijn eerste poging is. Ik vind het wel een geruststellende gedachte omdat meerlingen in mijn biologische familie zitten. De terugplaatsing was zo gepiept. Via een minuscuul slangetje brengen ze de embryo erin. Je voelt er helemaal niks van. Althans ik niet. Ik ben vanaf nu onder voorbehoud zwanger!

Geduld

Binnenkort mag ik een zwangerschapstest doen. Ik hou me echt aan de testdatum, want door de spuiten heb ik het zwangerschapshormoon in mijn lijf. Of je krijgt een valse uitslag óf er zit nog niet genoeg eigen gemaakte zwangerschapshormoon in mijn lijf waardoor je een lege test hebt. Ik denk dat dit deel het moeilijkste voor mij is. Gewoon maar afwachten, hopen, bidden en geloven dat het goed gaat komen. Mocht ik de 21ste niet positief testen, dan mag ik twee dagen later nog een keer testen. Het kan namelijk zijn dat je nog niet positief test door te weinig zwangerschapshormoon. Bij een tweede negatieve test is het dus waarschijnlijk niet gelukt.

Ik wil via deze weg iedereen, maar dan ook iedereen, bedanken voor het meeleven. Het steunen en meelezen van mijn verhalen. Ook wil ik Willemijn bedanken voor het steeds doorlezen van mijn teksten. Ik hoop op een goede afloop, maar ik had het nooit zo positief in kunnen gaan, zonder alle lieve mensen en steunbetuigingen om mee heen. Alle kaarsjes en positieve vibes hebben me enorm beholpen. Dank, daarvoor! Ik ga even genieten van mijn onder voorbehoud zwanger zijn.

Nu maar een gezonde en goede zwangerschap visualiseren met dit kleintje van Anne en mij en een beetje van de medische wetenschap ;).

 

 

 

Hier en nu

Wat is nou eigenlijk leven in het hier en nu? Ik heb zo vaak de betekenis van ‘het hier en nu’ gelezen, maar om nou te zeggen dat ik er echt iets mee kon. Nee, niet echt. Persoonlijk vind ik het soms moeilijk om niet aan het verleden te denken. En gezien ons ICSI traject is moeilijkerom niet naar de toekomst te kijken. Geen zorgen om de toekomst of het verleden, het blijft voor mij een lastig gegeven.

Wil je mijn vorige blog lezen? Klik dan op ‘ Ons leven met een ICSI traject gaat niet altijd over rozen’. 

Echter deze week was het raak en had ik de slag te pakken. Ik geef de eer of de schuld, het is maar net hoe je het bekijkt, aan groeiende follikels in mijn lijf. Ik voelde me de afgelopen dagen een tikkende tijdbom. Een gevulde legbatterijkip. De laatste dagen werd het gevoel wat vervelender. Mijn eierstokken drukte op mijn blaas, waardoor plassen moeizamer ging.

De Paashaas 

Om de echo’s en spanningen enigszins dragelijk te maken besloot ik om maar te doen alsof ik de paashaas was. Humor en zelfspot helpen mij echt om dit spannende traject te doorstaan. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. In de aanloop naar de punctie, mocht ik maar liefst drie keer terug komen voor een echo. Ik kan dan ook met recht zeggen dat er flink wat keren eitjes zijn geteld.

Het zelfstandig spuiten ging me goed af. De follikels bleken tijdens de eerste echo niet genoeg gegroeid te zijn. De artsen hadden mijn lat hoog gelegd, de verwachting was dan ook tussen de 5 à 10 follikels. De arts zag rechts één grote follikel met wat kleintjes. En aan de linkerkant zaten twee middelmaatjes en nog een kleintje.

Onzeker

Zoals gewoonlijk kon ik het niet laten om een grapje te maken. De dienstdoende arts was niet in de mood voor mijn grapjes. Het was een jonge arts, dus ik had wel het idee dat zij mijn legbatterijkip grapje wel kon waarderen. Anne zag ik uit mijn ooghoek wel grinniken om mijn grap. De arts was hardhandig, kortaf en wieberde ons heel snel uit haar kantoor. Ik was oprecht in de war. Ik stond namelijk nog te tollen op mijn benen. Tijdens de echo werd ik namelijk draaierig en misselijk. Ook tijdens het aankleden voelde ik me niet lekker. Ik heb dit ook aangegeven, maar kreeg weinig tijd om bij te komen. De vragen die ik vooraf bedacht had en die tijdens de echo opkwamen kon ik niet stellen. Ik besloot om de verpleegkundige te bellen. Tijdens het traject krijg je een mobiel nummer van een verpleegkundige. Deze verpleegkundige mag je ten alle tijden bellen.

Uit m’n vibe 

Ik zat de afgelopen dagen voor de eerste ‘meet’ echo in een heerlijke vibe. Vrolijk, weinig last van de hormonen en positief gemutst. Toch haalde deze arts mij even uit het hier en nu. Iets wat mij verwarde en onzeker maakte. Ben ik te positief? Is mijn voorgevoel niet goed? Kan ik niet vertrouwen op mijn onderbuikgevoel? Twee dagen later mocht ik terug komen. Opnieuw kreeg ik een echo om te kijken hoe de follikels gegroeid waren. Ze waren aardig gegroeid en de arts was tevreden. Nu was het afwachten en hopen dat de grootste follikel niet uit verhouding te groot werd en de rest rustig aan verder groeide.

Spanning rondom de punctie 

De dag daarna mocht ik wéér voor een echo. Ze had het snel gezien. Op het scherm waren zes follikels te zien. De datum voor de punctie werd meteen ingepland. Helemaal door het dolle heen belde ik Anne op. Op zaterdag 5 dec zou het D-day zijn! Gek genoeg zag ik er niet tegen op. Waar ik vroeger al een week met buikpijn wakker lag van bijvoorbeeld een naald, kon ik nu goed in het hier en nu blijven. Mijn dagen leefde ik echt van spuit naar spuit. Ik voelde mijn lichaam van binnen veranderen. Het zeurend gevoel was de hele dag aanwezig. Door mijn eigen veranderende lijf werd ik gedwongen om in het moment te leven. In het moment van hier en nu!

Acceptatie

Voor mij betekent het leven in het hier en nu, dat je alles accepteert zoals het is. Zorgen om morgen, om de toekomst, maakt dat ik niet echt leef. Het heeft geen zin om te denken aan de punctie en wilde me geen zorgen maken.  Ik wil niet leven in iets wat nog niet bestaat. Concentreren op de groei van mijn linker follikels was belangrijker. Er was namelijk nog tijd zat om te druk te maken over de punctie. Ik keek er ook oprecht uit naar de punctie. Het moment waarbij ze mijn eitjes zouden gaan halen.

Au

Eindelijk was het zover. Het infuus zetten was oprecht het pijnlijkste van de hele dag. Deze moest namelijk opnieuw. Mijn aders waren moeilijk te vinden. Ik moest huilen, omdat ze me echt pijn deed. Of ik was gewoon jankerig, omdat ik stikte van de honger. Wie zal het zeggen? Ik mocht om half zeven in de ochtend nog wat drinken en pijnstilling nemen. Daarna was het klaar. In de punctie ruimte waren een hele lieve verpleegkundige en arts aanwezig. Ze legde heel goed uit wat ze ging doen. Ik moest mezelf eerst wegen, zodat ze wisten hoeveel medicatie ik zou krijgen. Meten doen ze niet meer, want dat is meer dan genoeg gedaan. Ik keek van te voren even wat er allemaal op tafel lag qua apparatuur. Ik besloot  maar snel te gaan liggen, want ik zag allemaal dingen waarvan ik niet wist wat ze daar mee ging doen. Vervolgens ging ze inwendig en uitwendig mijn lady parts steriliseren met vloeistof. Daarna spoten ze een beetje vloeistof in het infuusje op mijn arm. Ik werd warm en beetje draaierig, maar was gewoon helemaal bij. Ze vertelde dat ze eerst links ging aanprikken en dat ik dat kon voelen. Om eerlijk te zijn voelde ik niks. Ze kon via de eerste follikel alle anderen aanprikken. Binnen luttele seconden was het al gebeurd. Nu rechts nog. Ze zei dat mijn verdoving nog zou werken. Ik wist zeker van niet, ik voelde het namelijk, maar ik hield mijn mond. Even een prikje rechts met een ‘au’ van mijn kant en het was alweer klaar.

Meer dan verwacht

Ze liet de buisjes met vocht zien en vertelde dat het nu naar het lab ging. De verpleegster hielp me met aankleden. Ik werd meteen geholpen naar een lekker ziekenhuisbedje. Daar kreeg ik wat drinken en mocht ik mijn zelf meegebrachte ontbijtje opeten. Na mijn ontbijtje hebben we een tijdje moeten wachten. Ondertussen werd mijn bloeddrukmeter en infuus verwijderd. Ik deed het namelijk erg goed. Ondertussen vond ik het wel gezellig om met mijn ouders te beeldbellen. En daar kwam de arts met het verlossende nieuws: ik had maar liefst 5 eitjes!!! Yesss! Ik denk dat het hele ziekenhuis me heeft kunnen horen roepen van enthousiasme.

Geduld is een schone zaak

Helemaal opgelucht mocht ik naar huis. Morgen moet ik starten met vaginale capsules. Dit zorgt ervoor dat de embryo zich beter kan innestelen.  Het echte wachten is begonnen. Dinsdag word ik gebeld of er embryo’s zijn ontstaan en hoeveel. De hoeveelheid bepaald de dag wanneer er teruggeplaatst gaat worden. Als ik er eentje heb dan moet ik dinsdag meteen komen. Zijn het er meer dan mag ik donderdag op afspraak komen. Bij één embryo willen ze niet te lang wachten en deze zo snel mogelijk terug zetten. Dit is voor de meest optimale groei. Bij meer dan eentje wachten ze nog een paar dagen en kijken ze donderdag welke de sterkte is van het stel.

Samen hopen we dat het er meerdere zijn natuurlijk. We hopen vooral op een sterk embryo van Anne, van mij en een beetje van de medische wetenschap van het Erasmus. Maar voor nu blijf ik vooral in het hier en nu. Concentreren op het aansterken van mijn lijf.

P.s.: Bovenstaand verhaal is op basis van ons traject. Ieder vruchtbaarheidstraject is weer uniek en heeft zijn eigen behandelingen en/of onderzoeken. Het verloop van ons traject is daarom niet bindend voor alle andere vruchtbaarheidstrajecten.