Dat het leven niet altijd loopt zoals je wilt, besef ik me maar al te goed. Een kindje van Anne en mij samen is ons, zoals jullie misschien al weten, niet zomaar gegeven. Ook al lijkt het soms aan de buitenkant zo, ons leven met dit ICSI traject gaat helaas niet altijd over rozen.

‘Doe ik het wel goed’

Zondagavond zette ik vol goede moed mijn laatste twee spuiten. Voor degenen die mij op Instagram volgen hebben kunnen zien hoe ik me een klein beetje aanstelde. Ik werd ineens onzeker om mijn tweede spuit te zetten. Spuit ik wel goed? Verpest ik het traject nu niet. De voorgaande spuiten gingen me heel makkelijk af. Geen pijn en wel wat bijwerkingen. Het spuiten waar ik zo tegenop zag, gaat eigenlijk vanzelf.

Ik zal even kort uitleggen hoe mijn traject er uit ziet. Iedere persoon is anders, ieder traject is anders. Ik hoop met deze persoonlijke blogs een klein inkijkje te geven, in hoe zo’n traject kan verlopen. Dit wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo verloopt. Wil je lezen hoe ons traject van start ging, lees dan het volgende blog: IVF got this! Mijn reis naar het moederschap

Een positief begin

Vanwege mijn goede echo’s en bloeduitslagen waren de artsen positief gestemd. Ik hoefde daarom geen uitgangsecho te laten maken. Het was dus voor mij echt afwachten totdat mijn menstruatie zou doorbreken. Op de tweede dag van mijn menstruatie mocht ik gaan starten met mijn eerste spuit. Elke dag eentje tot aan de zesde dag. Deze spuit zorgt ervoor dat er meerdere ei follikels gaan groeien. Deze naaldjes van deze spuiten zijn zo klein, dat ik een mee-eter uitknijpen oprecht pijnlijker vind. Op dag zes kwam er een spuitje bij. Deze spuit zorgt ervoor dat de groeiende ei follikels blijven zitten. Oftewel, dat ze niet voortijdig gaan ‘springen’. We willen natuurlijk dat ze op het juiste moment geoogst kunnen worden. Tijdens een punctie.

180!

De tweede spuitjes hebben een dikkere naald en mogen er eigenlijk als een soort dartpijl in geprikt worden. Ik ben daar helemaal geen held in dus ik kies de moeilijkste weg. Gewoon doorduwen totdat deze erin zit. Mijn tactiek zorgt voor iets meer pijn, maar nog steeds is het allemaal te doen. Ook de bijwerkingen vallen me enorm mee. Anne waarschuwde alles en iedereen om me heen voor de T-Rex die ik zou worden. Ook heb ik voor de zekerheid een kamer gereserveerd in het hotel tegen over ons. Dit laatste is natuurlijk een geintje. Ik voel me vrolijk. De tweede dag was ik wat vermoeid. Dus heb ik me daar aan toegegeven. Daarnaast merk ik dat ik wat druk op mijn eierstokken en wat meer hoofdpijn kreeg. Ik voel me namelijk een tikkende tijdbom. Een legbatterijkip die op het moment van ontploffen staat. Toch is het voor mij te doen. Ik gebruik geen pijnstilling en laat het maar komen zoals het komt.

‘Mijn hart maakte een sprongetje’

Met goede moed gingen de laatste spuitjes erin. De volgende ochtend zou de eerste echo zijn. Na een onrustige nacht, gingen we in alle vroegte naar het Erasmus. We waren iets eerder, maar werden al meteen geroepen. Degenen die mij kennen weten dat mijn hart een sprongetje maakte. Ik heb namelijk het geduld van een garnaal. Normaal is een echo maken echt niet vervelend, maar deze was zeer pijnlijk. Het hele handeltje daar beneden is wat gevoeliger. Daarnaast lagen mijn eierstokken meer naar achteren. De arts gaf zelf ook aan dat dit niet zo’n heel prettig gevoel zou zijn, omdat ze nu meer druk moest zetten om de follikels te meten. Om eerlijk te zijn sprongen de tranen in mijn ogen. Ook werd ik compleet misselijk van de pijn. Dit had ik nooit van tevoren gedacht, maar het was pijnlijkste moment tot nu toe. Het hielp ook niet mee dat de arts kortaf was en niet zo vriendelijk.

‘Trillend op mijn benen’

In eerste instantie begon ze rechts. Hier zat 1 grote en wat kleintjes. Dit was niet helemaal wat ze verwacht had. Daarna was mijn linker eierstok aan de beurt. Daar zaten er twee middelmaatjes en wat kleintjes. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik niet helemaal okselfris was. De kamer draaide voor mijn gevoel, dus jullie moeten het even doen met de informatie die ik van Anne naderhand kreeg. Ik mocht me weer aankleden. Zo goed als ik kon probeerde ik mijn broek aan te trekken, zonder dat ik flauw zou vallen. Ik benoemde dit ook naar de arts waarop zij enkel antwoordde: ‘ Doe maar rustig aan’.

De teleurstelling

Amper bijgekomen van mijn “bad trip”, ja, grapjes maken kan ik nog steeds, benoemde ik dat het een beetje tegenviel. Ik had namelijk het gevoel dat ik helemaal ‘vol’ zat. De arts beaamde dat ze het ook wat vond tegenvallen en dat ze meer had verwacht. De verwachting, op basis van alle vooronderzoeken, was, dat er 5-10 zouden gaan groeien. Ze vertelde ons iets over de maten en benadrukte dat deze echo nog niks zegt. Inmiddels was ik bijgekomen van het tollen op mijn benen, maar zakte de moed me wel in de schoenen. Ik had alleen maar gehoord dat het tegenviel. Terwijl Anne later vertelde dat het een reactie was op mijn woorden dat ik het vond tegenvallen.

Drie lagen wc-papier

Ze vertelde namelijk ook dat mijn baarmoederwand er perfect uitzag. Wel drie lagen, helemaal perfect. Vraag me niet hoe dit precies zit, maar ik neem aan dat het zoiets is als met wc-papier. Twee lagen is niks, drie lagen is goed! Oke, vier lagen is perfecter, maar hey je kan niet alles hebben. Volgens mij kan je geen vier lagen hebben in je baarmoederwand, maar zeker weten doe ik dit niet. Mocht je hier het fijne van weten, laat het me gerust even weten.

Vooral doorgaan

Samenvattend, we moeten afwachten en doorgaan met spuiten. Over twee dagen heb ik weer een echo in het ziekenhuis. Ze gaan dan bekijken hoe de huidige stand van zaken op dat moment is. De arts hoopt dat de middelmaatjes wat meer gaan groeien. En het beste zou zijn als de overige kleintjes volgroeien tot de juiste grootte. Met goede hoop blijf ik de komende dagen doorspuiten. En in mijn achterhoofd hoop ik van harte dat de grootste niet uitverhouding, tot de andere follikels, hard gaat groeien. Uit verhouding groeien, betekent staking van dit traject.

Tranen van verdriet

Ik zal eerlijk bekennen dat ik een beetje van slag was. Ik twijfelde of ik iets fout heb gedaan. Niet goed genoeg gespoten, niet gezond genoeg geleefd. Kortom, ik heb mezelf een klein uurtje gek lopen maken. Het heeft even een paar uurtjes nodig gehad, voordat ik ook de positieve dingen weer zag. De arts was zo kortaf en liet geen ruimte voor vragen. Ik heb de IVF verpleegkundige gebeld en aan haar wat vragen kunnen stellen. Zij stelde mij gerust. Immers zitten er een paar ei follikels in mijn buik. Ik heb ze dus wel! En dat is altijd meer dan geen. Dat geeft mij een goed gevoel en het tij kan nog keren. De komende echo is alles bepalend.

Groeien onder de juiste voorwaarden

Nog even terugkomend op de rozen. Het leven gaat inderdaad niet altijd over rozen. Jullie herkennen dit vast wel. Ik kreeg onlangs een bosje rode rozen van mijn ouders. Ze zijn werkelijk prachtig en ruiken heerlijk! De roos laat zich voeden via de wortels. De roos groeit onder de juiste voorwaarden. Goede voeding, klimaat, genoeg zon én water. Al deze onderdelen zorgen ervoor dat de roos zich opent en tot bloei komt. Als ik de roos vergelijk met ons ICSI traject, zie ik dat de weg omhoog gaat. Helemaal langs de steel. Elke doorn die ik tegenkom staat voor al het verdriet en pijnlijke momenten in het leven. Om te kunnen groeien, is het belangrijk om alle doornen te accepteren. Stuk voor stuk, beetje bij beetje. De ene sneller dan de andere. Op de weg naar boven kom ik ook genoeg ‘gladde’ stukken steel tegen. Deze stukken symboliseren voor mij een prettige en fijne groei. Deze stukken brengen vreugde met zich mee. De weg naar boven, naar de prachtige bloem, bereik je niet zomaar. Ik ben goed op weg, maar ik ben er nog niet helemaal. Ik hoop tijdens dit traject verder te mogen groeien. Naar een positief einde. Dat er een kleine baby in mijn buik mag groeien. Net zoals de bloem van een roos die zich opent tot volle bloei.