In dit blog neem ik je mee in mijn reis naar het moederschap. Het is een zegen als je gezond bent en jouw voortplantingssysteem naar behoren werkt. Soms zit het mee, soms zit het tegen, zo schijnt de zon en zo valt er regen. Helaas is het ouderschap voor ons samen niet vanzelfsprekend. Wij zijn afhankelijk van de medische kennis en kunde van het Erasmus MC, een IVF/ICSI vruchtbaarheidstraject.
Voor het eerst in mijn leven weet ik eerlijk gezegd niet waar ik moet beginnen. Het verwoorden vind ik momenteel erg lastig. En toch ga ik het proberen. Één ding weet ik zeker, ik wil met dit blog een stuk taboe op vruchtbaarheidsproblematiek doorbreken. Daarnaast wil ik ons verhaal delen. In de hoop dat ik met ons verhaal weer een ander kan helpen of wellicht steun kan geven. Ik ben vast en zeker niet alleen. Daarnaast wil ik ook een helder en eerlijk beeld geven van alles wat ons te wachten staat. Ik was nog zo gewaarschuwd om niet te googelen. Toch ben ik zelf gaan googelen, ik schrok van alles wat ik las. Ik kwam vooral veel horrorverhalen tegen. Met mijn verhaal hoop ik ook wat meer inside info te geven over wat je allemaal te wachten staat als je aan IVF/ICSI traject begint.
Vroeger wilde ik een groot gezin stichten. Ik ben zelf in een groot gezin opgegroeid. De gezelligheid én drukte ben ik van huis uit wel gewend. Een groot gezin, waar het liefste ook ruimte is voor een adoptie kindje.Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik graag in mijn ouders hun voetsporen wil treden.
‘Mijn hart heeft genoeg ruimte voor een adoptie kind’
Het is een zegen als je gezond bent en jouw voortplantingssysteem naar behoren werkt. Dat ik in staat ben om van andermans kinderen te gaan houden, is me wel duidelijk geworden. De kinderen van Anne zijn niet van mij, maar hebben wel een speciaal eigen plekje in mijn hart. Ik geloof daarom ook oprecht dat ik net zoveel van een adoptiekind zou kunnen houden, als van een eigen kind.
‘Ik had het zo mooi gevonden’
Mijn grootste droom was om een kindje uit Sri Lanka te adopteren. Ik schreef al eerder een blog over mijn adoptie. Helaas kan deze wens niet in vervulling gaan. Ik had het zo mooi gevonden. Een kindje, waar ik niet mee verbonden ben door bloed, maar wel door onze (land)roots. Hoe bijzonder had het kunnen zijn! Helaas is het adoptieproces erg complex. En we kunnen een aantal hobbels niet overwinnen. ‘Wij’ zijn namelijk niet primair kinderloos. Dat ik dat wel ben, telt in dit geval overigens niet. Anne heeft al kinderen, dus wij zijn sowieso uitgesloten bij een aantal stichtingen. De trajecten zijn langdurig. Daarnaast moet je aan allerlei ingewikkelde eisen voldoen. Uiteindelijk is het ook niet zeker dat je een kindje een mooi leven mag gaan bieden. Toen bleek dat adoptie het niet zou worden voor ons, heb ik flink gehuild. Ik vond het moeilijk om die deur dicht te doen. Één van mijn grote dromen moet ik achter me laten.
Wanneer komt er eentje van jou?
Als stiefmoeder krijg ik vaak de vraag of ik zelf nog kinderen wil. ‘Wanneer er eindelijk eentje van ons komt?’ Of juist de tegenovergestelde opmerking, ‘ach je hebt er in ieder geval al twee’. Vragen en opmerkingen waar ik niet altijd iets mee kan. Ik wil niet altijd en overal vertellen dat Anne in het verleden een operatie heeft gehad. Waardoor kinderen krijgen voor ons gewoonweg niet vanzelfsprekend is.
Mijn geluksjaar
2020 moest mijn geluksjaar worden. Ik zat lekker in mijn vel. Mijn eigen bedrijf loopt goed en ons samengesteld gezin is vrij stabiel. Mijn moederschap wens was er ook nog wel. Het is wel eens voor even naar de achtergrond vervaagd, maar diep van binnen zie ik mezelf wel als moeder. We besloten de uitdaging aan te gaan. De bal is snel gaan rollen. Eerst moest ik van medicatie wisselen. Dit ging echter niet zonder slag of stoten. Mijn oude medicatie kan een ongeboren kindje schade toebrengen. Ik moest mezelf gaan spuiten. En laat ik juist nu net prikangst hebben. Gelukkig was ik na 3 maanden stabiel. En inmiddels prik ik mezelf alsof ik nooit anders heb gedaan. De spuit is even vervelend, maar die 30 seconden zijn voor mij te overzien. Daarnaast heb ik heel hard gewerkt om mijn medicatie kilo’s kwijt te raken. Het maakt me trots dat me dit precies na één jaar gelukt is.
‘Alle vruchtbaarheidsberen op de weg‘
De volgende stap was voor Anne een Vasovasostomie. Oftewel een hersteloperatie na sterrilisatie. Het was even een domper toen Corona roet in het eten gooide. Ik kreeg het gevoel dat ik voor niks zo hard had gewerkt aan mijn weg naar het moederschap. Maar van de zomer kon Anne eindelijk onder het mes. Helaas kregen we te horen dat de operatie mislukt was. Deze uitslag zagen we niet aan komen. Alle vruchtbaarheidsberen op de weg had ik eerder bij mezelf gezocht vanwege de medicatiewissel, mijn leeftijd en gewicht. De artsen waren optimistisch over de slagingskansen van Anne’s operatie. Helaas is het stomme pech dat het niet gelukt is. Een pijnlijk moment voor ons allebei.
‘Aan mijn lijf geen polonaise’
Van te voren waren we bekend met alle risico’s. Destijds had ik voor mezelf besloten dat ik geen medisch traject wilde. Een samengesteld gezin vormen is een uitdaging en niet altijd even makkelijk. We hebben al aardig wat moeilijke hobbels overwonnen. Ik wilde de rust, die er nu heerst, niet verstoren. Er zijn al twee kinderen en zo’n traject heeft op iedereen invloed in het gezin. Ik vond dat de jongens al genoeg hadden meegemaakt. En voor mezelf wilde ik geen polonaise aan mijn lijf!
Het verleggen van grenzen
Tijdens Anne’s operatie hebben ze zaad weg gehaald en ingevroren. Hierdoor hadden wij de keus om voor een ivf/icsi traject te gaan. Anne liet de keus met name bij mij. Hij weet dat dit een zwaar traject, vooral voor mij, zal gaan worden. Na een aantal waardevolle gesprekken en een hoop tranen, besloot ik mezelf niet aan de kant te zetten. Met de jongens zou het tijdens het traject echt wel goed komen. Daar wordt wel voor gezorgd. Ik kreeg van mijn schoonbroer Jelle het advies om mijn moederschapsdroom niet aan de kant te zetten,vanwege het belang van de jongens. Tja daar had hij wel een punt. Waar ik eerst overtuigend ‘Nee’ zei, werd mijn grens opgerekt.
Het hoge woord is eruit
Een spannende tijd is gestart. Ik probeer niet te denken aan alle pittige uitdagingen die op mijn pad zullen komen. Ik bekijk alles stap voor stap. De eerste onderzoeken en gesprekken zijn geweest.
En eindelijk kan ik het zeggen! Wij zullen, als alles goed gaat, eind dit jaar starten met een ICSI traject. Normaal gesproken start je een IVF/ICSI traject als je weet dat je vruchtbaarheidsproblemen hebt. Feitelijk gezien, weten wij niet of wij samen op een natuurlijke manier zwanger kunnen worden. Ik ben zenuwachtig, maar ook positief gestemd. Ik zie er tegenop, maar kijk er ook naar uit. Daarnaast ben ik ook vooral heel dankbaar dat ik nog een (kleine) kans op het moederschap heb. Daarnaast ben ik dankbaar voor Anne aan mijn zijde, vooral tijdens dit proces. Ik kan zijn nuchtere kijk en oplossingsgerichtheid nu zeker gebruiken. En als laatste ben ik dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen, die meeleven, die ons steunen, die ons een hart onder de riem steken.
Ik kan niet wachten! Laat mij maar starten. IVF got this!
Wil je meer lezen over ons ICSI traject? Houd mijn blog de komende weken in de gaten.