Ik ontmoette mijn biologische moeder op mijn zesentwintigste weer. Een dikke brok ontstond in mijn keel. Dit is niet het juiste moment om te gaan huilen, maar de tranen branden in mijn ogen. Mijn biologische familie weet niet dat ik háár dochter ben. Een smoes wordt vertelt. De smoes dat wij, ‘de toeristen’, mijn oom als privé chauffeur hadden tijdens onze rondreis. Waarom raakt dit mij nou zo? Ik heb die eerste blik, als ik haar aankijk, nooit los kunnen laten. Ook niet nu ik ouder word. Misschien juíst daardoor niet. Het zit ergens in mijn achterhoofd, maar het kan zo weer naar boven komen. Thuis heb ik er weinig moeite mee om over mijn adoptie te praten. Mijn adoptie is namelijk voor mij is zoals het is. Maar eenmaal in Sri Lanka is alles anders, mijn gevoel is anders.

Ik ben geadopteerd uit Sri Lanka toen ik een baby van paar dagen oud was. Ik weet van jongs af aan al dat ik opgegroeid ben in Nederland, omdat mijn biologische moeder niet voor mij kon zorgen. Mijn ouders zijn hierin altijd heel open geweest naar mij. De laatste keer dat ik mijn biologische moeder zag was ik 24 jaar oud. 

Pijn, gewone hardcore pijn

Die laatste keer deed me zeer. Ik zag in haar eerste oogopslag pijn, hardcore pijn. Ik kan het niet anders beschrijven. De pijn van een moeder (16) die haar kind weggeeft aan onbekende mensen. In de wetenschap dat ze misschien wel nooit zal weten hoe het met mij zou vergaan. Die blik, het voelt als een messteek in mijn ziel. Ik besefte me maar al te goed dat wat zij deed, zoiets groots is. Jezelf zo wegcijferen voor het belang van haar eigen kind. Ik voel veel respect, maar het doet mij ook verdriet. Ik herinner haar aan deze nare gebeurtenis. Er wordt mij vaak gevraagd hoe het is om mijn biologische moeder te ontmoeten. Hoe ga je zoiets nou omschrijven? En wie wil ik wat vertellen? Ik vraag jou namelijk ook niet jouw gehele levensverhaal te vertellen. Ik stel een wedervraag. ‘Heb je toevallig Spoorloos gekeken? Zo gaat de ontmoeting alleen is altijd in het geheim. Ik kan je vertellen dat dit voor beide niet fijn is.

‘Ik kon het niet en ik voelde mij naar alles en iedereen tekort schieten.’

In 2019 ben ik opnieuw naar Sri Lanka afgereisd, met Anne, zijn kids en mijn schoonouders. Ik wilde hun het land en mijn biologische familie laten zien. De jongens waren ook nieuwsgierig naar mijn familie. Naarmate de reis dichterbij kwam kreeg ik meer buikpijn. Ik vond het moeilijk om te delen. Na anderhalve week piekeren heb ik Anne ingelicht. Ik voelde mij naar alles en iedereen tekort schieten. Naar Anne, zijn kinderen, mijn schoonouders én naar mijn biologische moeder. Ik kon het niet opbrengen om haar te bezoeken. Om die blik weer te moeten zien. Ik denk dat ze diep van binnen altijd blij is om mij te zien, maar ik herinner haar ook aan een naar moment in haar leven. Een moment wat een kras op haar ziel heeft gezet. Ik voel me egoïstisch. Zij heeft mij de kans gegeven om iets van mijn leven te maken. En wat doe ik? Ik wil haar niet zien, omdat ik het te moeilijk vind. Deze gedachte voelt als gigantisch falen. Waarom kon ik dat voor haar niet opbrengen? Een enorm schuldgevoel jaagt achter me aan. Iedereen adviseerde mij om mijn gevoel te volgen. Ik was het niet verplicht om dit voor de anderen te doen, dit luchtte op. De vakantiesfeer zou er zeker niet minder om worden.

Gesloten boek

Het boek is voor mij gesloten, althans dat zeg ik nu. Mijn verhaal is helder, maar meer details en antwoorden op mijn vragen zal ik nooit krijgen. Ik word ook een stukje ouder en de gedachten dat je je kind moet afstaan lijkt me verschrikkelijk pijnlijk en immens verdrietig. Het schuldgevoel dat ik haar niet heb gezien zit er nog wel een beetje. Op de terugvlucht naar Nederland bedacht ik dat het boek misschien nog een open einde heeft. Wie weet dat als mijn half broertjes en zusje oud genoeg zijn om te horen wie ik ben, misschien kan ik ze dan wel ontmoeten. Hun grote zus die aan de andere kant van de wereld woont. En wie weet zie ik dan ook een andere eerste blik van mijn biologische moeder.