Maand: november 2020

Dat het leven niet altijd loopt zoals je wilt, besef ik me maar al te goed. Een kindje van Anne en mij samen is ons, zoals jullie misschien al weten, niet zomaar gegeven. Ook al lijkt het soms aan de buitenkant zo, ons leven met dit ICSI traject gaat helaas niet altijd over rozen.

‘Doe ik het wel goed’

Zondagavond zette ik vol goede moed mijn laatste twee spuiten. Voor degenen die mij op Instagram volgen hebben kunnen zien hoe ik me een klein beetje aanstelde. Ik werd ineens onzeker om mijn tweede spuit te zetten. Spuit ik wel goed? Verpest ik het traject nu niet. De voorgaande spuiten gingen me heel makkelijk af. Geen pijn en wel wat bijwerkingen. Het spuiten waar ik zo tegenop zag, gaat eigenlijk vanzelf.

Ik zal even kort uitleggen hoe mijn traject er uit ziet. Iedere persoon is anders, ieder traject is anders. Ik hoop met deze persoonlijke blogs een klein inkijkje te geven, in hoe zo’n traject kan verlopen. Dit wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo verloopt. Wil je lezen hoe ons traject van start ging, lees dan het volgende blog: IVF got this! Mijn reis naar het moederschap

Een positief begin

Vanwege mijn goede echo’s en bloeduitslagen waren de artsen positief gestemd. Ik hoefde daarom geen uitgangsecho te laten maken. Het was dus voor mij echt afwachten totdat mijn menstruatie zou doorbreken. Op de tweede dag van mijn menstruatie mocht ik gaan starten met mijn eerste spuit. Elke dag eentje tot aan de zesde dag. Deze spuit zorgt ervoor dat er meerdere ei follikels gaan groeien. Deze naaldjes van deze spuiten zijn zo klein, dat ik een mee-eter uitknijpen oprecht pijnlijker vind. Op dag zes kwam er een spuitje bij. Deze spuit zorgt ervoor dat de groeiende ei follikels blijven zitten. Oftewel, dat ze niet voortijdig gaan ‘springen’. We willen natuurlijk dat ze op het juiste moment geoogst kunnen worden. Tijdens een punctie.

180!

De tweede spuitjes hebben een dikkere naald en mogen er eigenlijk als een soort dartpijl in geprikt worden. Ik ben daar helemaal geen held in dus ik kies de moeilijkste weg. Gewoon doorduwen totdat deze erin zit. Mijn tactiek zorgt voor iets meer pijn, maar nog steeds is het allemaal te doen. Ook de bijwerkingen vallen me enorm mee. Anne waarschuwde alles en iedereen om me heen voor de T-Rex die ik zou worden. Ook heb ik voor de zekerheid een kamer gereserveerd in het hotel tegen over ons. Dit laatste is natuurlijk een geintje. Ik voel me vrolijk. De tweede dag was ik wat vermoeid. Dus heb ik me daar aan toegegeven. Daarnaast merk ik dat ik wat druk op mijn eierstokken en wat meer hoofdpijn kreeg. Ik voel me namelijk een tikkende tijdbom. Een legbatterijkip die op het moment van ontploffen staat. Toch is het voor mij te doen. Ik gebruik geen pijnstilling en laat het maar komen zoals het komt.

‘Mijn hart maakte een sprongetje’

Met goede moed gingen de laatste spuitjes erin. De volgende ochtend zou de eerste echo zijn. Na een onrustige nacht, gingen we in alle vroegte naar het Erasmus. We waren iets eerder, maar werden al meteen geroepen. Degenen die mij kennen weten dat mijn hart een sprongetje maakte. Ik heb namelijk het geduld van een garnaal. Normaal is een echo maken echt niet vervelend, maar deze was zeer pijnlijk. Het hele handeltje daar beneden is wat gevoeliger. Daarnaast lagen mijn eierstokken meer naar achteren. De arts gaf zelf ook aan dat dit niet zo’n heel prettig gevoel zou zijn, omdat ze nu meer druk moest zetten om de follikels te meten. Om eerlijk te zijn sprongen de tranen in mijn ogen. Ook werd ik compleet misselijk van de pijn. Dit had ik nooit van tevoren gedacht, maar het was pijnlijkste moment tot nu toe. Het hielp ook niet mee dat de arts kortaf was en niet zo vriendelijk.

‘Trillend op mijn benen’

In eerste instantie begon ze rechts. Hier zat 1 grote en wat kleintjes. Dit was niet helemaal wat ze verwacht had. Daarna was mijn linker eierstok aan de beurt. Daar zaten er twee middelmaatjes en wat kleintjes. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik niet helemaal okselfris was. De kamer draaide voor mijn gevoel, dus jullie moeten het even doen met de informatie die ik van Anne naderhand kreeg. Ik mocht me weer aankleden. Zo goed als ik kon probeerde ik mijn broek aan te trekken, zonder dat ik flauw zou vallen. Ik benoemde dit ook naar de arts waarop zij enkel antwoordde: ‘ Doe maar rustig aan’.

De teleurstelling

Amper bijgekomen van mijn “bad trip”, ja, grapjes maken kan ik nog steeds, benoemde ik dat het een beetje tegenviel. Ik had namelijk het gevoel dat ik helemaal ‘vol’ zat. De arts beaamde dat ze het ook wat vond tegenvallen en dat ze meer had verwacht. De verwachting, op basis van alle vooronderzoeken, was, dat er 5-10 zouden gaan groeien. Ze vertelde ons iets over de maten en benadrukte dat deze echo nog niks zegt. Inmiddels was ik bijgekomen van het tollen op mijn benen, maar zakte de moed me wel in de schoenen. Ik had alleen maar gehoord dat het tegenviel. Terwijl Anne later vertelde dat het een reactie was op mijn woorden dat ik het vond tegenvallen.

Drie lagen wc-papier

Ze vertelde namelijk ook dat mijn baarmoederwand er perfect uitzag. Wel drie lagen, helemaal perfect. Vraag me niet hoe dit precies zit, maar ik neem aan dat het zoiets is als met wc-papier. Twee lagen is niks, drie lagen is goed! Oke, vier lagen is perfecter, maar hey je kan niet alles hebben. Volgens mij kan je geen vier lagen hebben in je baarmoederwand, maar zeker weten doe ik dit niet. Mocht je hier het fijne van weten, laat het me gerust even weten.

Vooral doorgaan

Samenvattend, we moeten afwachten en doorgaan met spuiten. Over twee dagen heb ik weer een echo in het ziekenhuis. Ze gaan dan bekijken hoe de huidige stand van zaken op dat moment is. De arts hoopt dat de middelmaatjes wat meer gaan groeien. En het beste zou zijn als de overige kleintjes volgroeien tot de juiste grootte. Met goede hoop blijf ik de komende dagen doorspuiten. En in mijn achterhoofd hoop ik van harte dat de grootste niet uitverhouding, tot de andere follikels, hard gaat groeien. Uit verhouding groeien, betekent staking van dit traject.

Tranen van verdriet

Ik zal eerlijk bekennen dat ik een beetje van slag was. Ik twijfelde of ik iets fout heb gedaan. Niet goed genoeg gespoten, niet gezond genoeg geleefd. Kortom, ik heb mezelf een klein uurtje gek lopen maken. Het heeft even een paar uurtjes nodig gehad, voordat ik ook de positieve dingen weer zag. De arts was zo kortaf en liet geen ruimte voor vragen. Ik heb de IVF verpleegkundige gebeld en aan haar wat vragen kunnen stellen. Zij stelde mij gerust. Immers zitten er een paar ei follikels in mijn buik. Ik heb ze dus wel! En dat is altijd meer dan geen. Dat geeft mij een goed gevoel en het tij kan nog keren. De komende echo is alles bepalend.

Groeien onder de juiste voorwaarden

Nog even terugkomend op de rozen. Het leven gaat inderdaad niet altijd over rozen. Jullie herkennen dit vast wel. Ik kreeg onlangs een bosje rode rozen van mijn ouders. Ze zijn werkelijk prachtig en ruiken heerlijk! De roos laat zich voeden via de wortels. De roos groeit onder de juiste voorwaarden. Goede voeding, klimaat, genoeg zon én water. Al deze onderdelen zorgen ervoor dat de roos zich opent en tot bloei komt. Als ik de roos vergelijk met ons ICSI traject, zie ik dat de weg omhoog gaat. Helemaal langs de steel. Elke doorn die ik tegenkom staat voor al het verdriet en pijnlijke momenten in het leven. Om te kunnen groeien, is het belangrijk om alle doornen te accepteren. Stuk voor stuk, beetje bij beetje. De ene sneller dan de andere. Op de weg naar boven kom ik ook genoeg ‘gladde’ stukken steel tegen. Deze stukken symboliseren voor mij een prettige en fijne groei. Deze stukken brengen vreugde met zich mee. De weg naar boven, naar de prachtige bloem, bereik je niet zomaar. Ik ben goed op weg, maar ik ben er nog niet helemaal. Ik hoop tijdens dit traject verder te mogen groeien. Naar een positief einde. Dat er een kleine baby in mijn buik mag groeien. Net zoals de bloem van een roos die zich opent tot volle bloei.

 

 

 

 

 

 

 

Hoe trek je positiviteit aan als je denkt dat je voor het ongeluk geboren bent? Ik heb mezelf altijd wijsgemaakt dat ik voor het ongeluk geboren ben. Wijsgemaakt, hoor ik je denken? Jazeker. Mijn start, mijn adoptieverhaal is niet heel rooskleurig. Het gaat om een jonge vrouw die er niet om gevraagd heeft, om destijds al moeder te worden. En toch was ik er na negen maanden ineens. Geboren op 5 augustus 1984 en binnen 10 dagen afgestaan aan mijn ouders. Gezien mijn verhaal en achtergrond, ben ik voor mijn gevoel geboren voor het ongeluk. Vanaf nu ga ik voor een andere mindset. Ik probeer momenteel, zo goed als ik kan, te leven vanuit de wet van de aantrekkingskracht van Nikola Tesla.

Wil je iets meer over mijn adoptie weten? Lees dan eens mijn vorige blog.

Mijn ouders

Ik schrijf en praat over ‘mijn’ ouders, als ik het heb over mijn Nederlandse ouders. Zij zijn voor mij gewoonweg mijn ouders. Mijn biologische moeder is diegene die mij 9 maanden heeft gedragen. Zij heeft een hele moeilijke keuze moeten maken, om mij een beter leven te gunnen. Ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor deze vrouw. Ze heeft haar eigen belang aan de kant gezet voor mijn belang.

‘Er is echt iets van binnen veranderd.’

Iedereen heeft een rugzak. De mijne is gevuld met zowel positieve als negatieve bagage. In het verleden legde ik voor mezelf vaak de nadruk op wat er mis ging. Wat ik niet kan of wat er niet is. De lat voor mezelf ligt heel hoog. Anne is juist de positiviteit zelve. Hij is niet gauw uit het veld geslagen. Sinds de start van ons ICSI traject, heb ik mezelf voorgenomen om zoveel mogelijk positieve gevoelens te ervaren. Met volle positieve kracht vooruit! Er is echt iets van binnen veranderd. De wet van aantrekkingskracht heeft mijn mindset veranderd. Geen vruchtbaarheidsberen op de weg ervaren, maar in mogelijkheden denken.

Laat het traject maar komen.

Ik wil me niet meer focussen op wat er allemaal ‘mis’ of ‘moeilijk’ is. En natuurlijk is dit traject lastig.  Natuurlijk zal het pijnlijk zijn en kost het geduld, zweet en tranen. Toch blijf ik positief! Immers, ik wil me focussen op de goede kanten aan dit traject. Ik bedoel maar, onze kansen zijn volgens de artsen 20% in de eerste poging. Daarna 10% per poging. Maar we zijn toch ontzettende spekkopers als het ons wel lukt! Een sterk en mooi embryo wat in mijn buik, zijn of haar huisje, mag groeien.

‘Ik blijf erin geloven dat het kan.’

De wet van de aantrekkingskracht kende ik al een beetje, maar ik ben er nog dieper ingedoken. Ik ben gefascineerd geraakt door deze bijzondere wet. Simpel gezegd houdt deze wet in dat gelijke energie gelijke energie aantrekt. De wet van aantrekkingskracht is veel meer dan een beetje hard denken aan iets wat je heel graag wilt. Misschien ken je wel de Netflix documentaire uit 2006: ‘The Secret’. Het klinkt misschien allemaal een beetje zweverig of vaag, maar dat is het eigenlijk niet. Deze wet wordt ook wel de ‘wet van de spiegeling’ genoemd. Dit wil eigenlijk zeggen dat het Universum antwoord op de gevoelens of gedachten die je uitzendt met hetzelfde. Iedere gedachte die we denken is een energievorm. Als je deze gedachte heel vaak denkt wordt deze uiteindelijk sterker. Als de energievorm sterk genoeg is zal deze manifesteren in het leven. Alleen gedachten zijn niet genoeg om iets te manifesteren.

‘Ik wil niet de eeuwige hulpverlener zijn.’

Degenen die mij kennen, weten dat ik me vaak anders heb gevoeld. Ik had vroeger vaak het gevoel dat ik altijd maar negativiteit aantrok. Ik kwam vaak mensen op mijn pad tegen die hun problemen bij mij kwijt moesten. In relaties, date of vriendschap situaties heb ik me vaak ‘de hulpverlener’ gevoeld.  Ik wilde gewoon mezelf zijn. En juist niet de eeuwige hulpverlener zijn, die iedereen maar helpt, maar wat trok ik aan? Juist! Een situatie waarin ik juist de hulpverlener was.

Alles wat je aandacht geeft groeit

Anne zegt dit zo vaak tegen mij. Om eerlijk te zijn werd ik er in het begin wel eens moe van. Toch moet ik hem gelijk geven. Voor mij is alles energie. En door negatieve dingen aandacht te geven groeien ze juist. En kwamen er nog meer negatieve situaties op mijn pad. Ik zal een simpel voorbeeld geven. Ik hou van op tijd zijn. Als ik ’s morgens in een flinke file sta, waardoor te laat met mijn werk start, baal ik enorm. Ik heb de hele dag het gevoel dat ik achter de feiten aan loop. Vaak loopt de hele dag in de soep of anders dan verwacht. Door er ’s morgens zo van te balen zend ik negatieve energie uit en krijg ik negativiteit terug. Voor mij werkt het echt zo. Ik eindig vaak de dag met ‘zie je wel, ik wist het vanochtend al toen ik te laat was, het zou een rotdag worden, en ik heb gelijk gekregen.´

De knop is om.

Mijn enige kans op een kindje, samen met Anne,  pak ik met beide handen gretig aan. Mijn eigen negatieve interpretatie van een bloeduitslag veroorzaakte een ommekeer. Ik laat me niet meer van de wijs brengen. Waar ik normaal de pessimistische kant zag, zie ik nu mijn positieve kansen. Die 20% kans op een zwangerschap is nog steeds geen 0%.

Ik focus me niet op angst, maar ik focus me op wat het mij kan brengen. Of dit daadwerkelijk zo zal zijn zal de toekomst uitwijzen. Ik ga er in ieder geval met al mijn positiviteit volledig voor. Geen angst, geen twijfel. Mijn lijf laat mij niet in de steek!

You can have it all

Misschien klinkt het vaag, misschien klinkt het raar, maar wat er ook gebeurd, het komt altijd goed met me! Dit wil absoluut niet zeggen dat het dé oplossing voor ernstige ziektes, narigheid en dergelijke is. Ik geloof er wel oprecht in dat wat ik uitzendt, ik ook weer terug krijg. Wij gaan dit rocken, met alle ups en downs. Linksom of rechtsom. Wij gaan dit doen! De wet van aantrekkingskracht werkt voor mij. Ik ben namelijk niet voor het ongeluk geboren. Ik ben geboren op een zondag! Een echt zondagskind, het geluk moet me nu wel toelachen. En volgend jaar zitten wij, als een samengesteld gezin, met z’n vijven aan tafel. Een kleine baby van Anne en mij samen, de baby die ons allemaal met elkaar verbind.

 

P.s.: Ik heb inmiddels mijn ReceptIVFity uitslag terug. Ik heb de hele twee weken gevisualiseerd dat ik een goede uitslag zou krijgen. Ik val in de hoge categorie. Dit houdt in dat wetenschappelijk mijn kansen van 20% naar 52% ,in de eerste IVF poging, zijn gestegen. Nou ben ik zelf voorzichtig positief. Het is een redelijk nieuw onderzoek en niks is zeker. Het zegt dus helemaal niks, maar geeft mij een heerlijke positieve boost. Het geeft mij net dat kleine beetje houvast, waardoor ik positief kan blijven visualiseren.